”  Dottore, dottore, dottore del buco del cul, vaffancul vaffancul ! “

Dit zinnetje wordt vaak gezongen bij het afstuderen van Italiaanse studenten. Het kan letterlijk vertaald worden naar”Dokter, dokter, dokter van je kont! Rot op, rot op! ” Er wordt mee bedoeld dat ze heel trots op je afstuderen zijn, maar dat je als afgestudeerde niet naast je schoenen moet gaan lopen!

Emigratie naar Piemonte                         Onze zoon Joris startte na onze emigratie in 2006 als 10-jarig jongetje op de ” scuola elementare” in groep 7, dit is tevens het laatste jaar van de basisschool in Italie. Hij werd elke morgen opgehaald door de schoolbus en in gedachten zie ik hem nog zitten in die gele bus , “mijn grote blonde reus” tussen al die kleinere Italiaanse kinderen. Ter illustratie heb ik hier een foto van het schoolkerstfeest van dat jaar!

Scuole                                                                      Daarna volgde de “scuola media” en de  “scuola superiore” in Acqui Terme. Als je in Italie alles normaal doorloopt ben je 19 jaar als je van de middelbare school afkomt. Het studeren ging hem niet altijd makkelijk af. Joris was nogal een stille en daarom lieten de leerkrachten hem vaak kletsen in de klas, zodat hij de Italiaanse taal beter zou gaan spreken.

Laurea

Op zijn 19de is hij op kamers gegaan in Turijn met 5 andere jongens uit de regio voor een studie aan de “università degli studi di Torino”. Afgelopen zomer kreeg hij te horen dat hij geslaagd was en nu was er half november zijn diploma-uitreiking in Turijn waar wij natuurlijk als “trotse ouders” graag bij wilden zijn. Alleen besliste Joris zelf dat hij hier niet bij aanwezig kon zijn, omdat hij in oktober begonnen is aan een masteropleiding  aan de EAE Business School in Madrid en hij vond het vervelend om nu al lessen te moeten missen.

Amici                                                                            Zijn vrienden besloten 3 dagen voor zijn vertrek naar Madrid om een verrassingsfeest te organiseren op Casa Bontà met een eigen versie  van zijn “laurea” . Met een echte lauwerkrans, een diploma, een speech, foto’s en ter afsluiting een pizza-avond! Na de speech zong iedereen: “Dottore, dottore, dottore del buco, vaffancul, vaffancul ! ” 

Als je emigreert hoop je als ouders dat je kinderen zich snel thuis gaan voelen. Ik kan alleen maar zeggen dat dat onze kinderen goed gelukt is. Ze hebben beiden een fijne schooltijd gehad, veel vrienden gemaakt en ze zijn “thuis” in Piemonte ! Hun vriendengroep is inmiddels wel wat uitgewaaierd, maar met belangrijke gebeurtenissen zijn ze er voor elkaar en dat voelt goed.

Yara en Joris zijn inmiddels in veel opzichten Italiaans, maar dan nog wel met dat vleugje Hollandse nuchterheid!

Groet, Silvia

Zondagmorgen 3 november.

Het is nog vroeg, het weer is grijs en ik loop over de begraafplaats van Cartosio. In al die jaren was ik hier nog nooit geweest, maar ik wilde een foto maken voor mijn blog en besloot op tijd te gaan , in ieder geval voordat de kerk uitging. Ik loop er helemaal alleen, maar ik voel mij op mijn gemak.

Een Italiaanse begraafplaats ziet er anders uit dan een Nederlandse begraafplaats. Het zijn allemaal kleine straatjes met familie kapelletjes en met muren met een soort van laden waar de overleden persoon

ingeschoven wordt. Daarvoor komt een marmeren plaat met naam, datums, foto, bloemen en een lampje. Er zijn ook lege plekken, je weet hier namelijk voor je overlijden al wat jouw plekje gaat worden. Voor mij een gek idee, maar voor deze mensen geeft dit een soort van vertrouwen en rust dat ze bij hun eigen familie worden begraven.

Nu ik hier zo loop moet ik denken aan de eerste begraafplaats die een grote indruk op mij gemaakt heeft, dat was op onze vakantie in 1984 op Corsica. We wilden graag naar het plaatsje Bonifacio, we parkeerde vlakbij de begraafplaats en

deze trok onze aandacht. Een indrukwekkende begraafplaats, waar je je 100 jaar terug in de tijd waant. Het is bijna een klein dorpje met een aaneenschakeling van grafhuisjes met familiegraven die terug gaan tot 1800 en verder is het uitzicht over zee vanaf de begraafplaats geweldig mooi.

In Italië heb je ook een paar prachtige begraafplaatsen, die inmiddels wel bezienswaardigheden mogen worden genoemd, zoals de begraafplaats van Genua ( Cimitero Monumentale di Staglieno) en van Milaan ( Cimitero Monumentale di Milano). Deze begraafplaatsen zijn vooral geliefd

bij mensen die houden van beeldhouwkunst en decoratie. Overal tref je wel iets moois aan van kleine grafstenen in het gras, tot prachtige beelden van engelen en treurende mensen tot pompeuze graftombes. Prachtige kunstwerken als eerbetoon aan de doden.

Op “Ognissanti”en “Giorno dei Morti”(1 en 2 november) herdenken de Italianen hun dierbare overledenen door een bezoek aan het kerkhof met vaak daarna een samenzijn met een “pranzo”(lunch). De begraafplaats van Cartosio is vandaag dan ook super netjes en bij bijna ieder graf zijn de lampjes aan en staan er verse bloemen. Geen idee of het altijd zo is, maar mijn gevoel zegt dat de meeste graven

regelmatig bezocht worden. Ik loop de begraafplaats af en kijk nog een keer om naar de muur met graven met bloemen en lampjes. Avonds geeft dit een bijzonder effect, al die lichtjes die daar gezamenlijk branden heeft bijna iets wonderlijks.

Groet, Silvia