Italiaans staatsburgerschap – Cittadinanza

Wij zijn geëmigreerd omdat wij dat graag wilden doen. Het was al jaren een grote droom van ons.

Er waren genoeg mensen die het maar gek vonden dat we naar Italie gingen verhuizen, terwijl we in Nederland een goed leven hadden.  Want waarom huis en haard achter je laten ?  Waarom de kinderen uit hun vertrouwde omgeving halen?  En waarom alle veiligheid achter je laten voor een onzekere toekomst?

Wij begrepen de mensen om ons heen wel die dit zo zagen, maar we droomden al zolang van een leven in het buitenland, dat we doof waren voor kritiek en op slag verliefd werden op het plekje waar we nu inmiddels alweer meer dan 16 jaar wonen.

We zijn vertrokken, in 2006 , toen de kinderen 9 en 11 jaar oud waren, nog net jong genoeg ( vonden wij) om mee te gaan zonder al te veel problemen, hoewel geen enkel kind graag z’n vertrouwde omgeving verlaat.  Emigreren vraagt lef om je hart te volgen, maar ik vind dat je ook een beetje naif moet zijn 🙂 !

De eerste tijd, na de emigratie,  krijg je te maken met veel moeilijke momenten. Een daarvan was de taal, waardoor je niet goed kan communiceren met je omgeving en daardoor je emoties niet goed kan uiten. Na 16 jaar red ik mij goed, maar nog steeds heb ik moeite met grote groepen. Ook kost in het begin alles meer energie, je moet in je nieuwe land alles opnieuw uitzoeken en regelen. Niets is meer vanzelfsprekend! De school, ouderavonden, een nieuwe dokter, sporten ed. Dit alles met een nieuwe taal was een uitdaging! Maar ook een uitnodiging voor een feestje en niet weten hoe dat werkt qua cadeau’s ed. Het missen van  familie en vrienden was ook een dingetje, vooral op speciale dagen of bijzondere gebeurtenissen. En ook mijn nieuwe rol was in het begin wel even schakelen. Guus werd “bouwvakker” en ik mocht de ‘huisvrouw’ taken op mij nemen, dit na al die jaren buitenshuis gewerkt te hebben. Gelukkig bleek het meeste maar tijdelijk en werd alles steeds gemakkelijker en voelen we ons hier helemaal thuis.

Voor de kinderen ging het proces net zo, maar zij hebben zich na de emigratie veel sneller aangepast aan hun nieuwe leven. In Nederland hadden ze al wat vrijheid, ze gingen zelf op de fiets naar school, sport en vrienden, maar hier woonden we ineens overal een stuk verder vandaan en ondanks dat Acqui Terme maar 8 kilometer ver is, was het geen optie om op de fiets naar school te gaan.  Ze gingen met de (school)bus naar school in Cartosio en Acqui Terme , waardoor ze de taal veel sneller leerden dan wij en ze hadden al snel nieuwe vrienden, hoewel ook voor hun de eerste maanden zeer intensief en lastig zijn geweest. Emigreren is een ingrijpende gebeurtenis waarbij het voor kinderen nog eens extra ingrijpend kan zijn. Het zijn de volwassenen die de beslissing maken en de kinderen hebben er simpel gezegd weinig invloed op. Inmiddels is hun leven onlosmakelijk verbonden met Italie. Ze hebben zich in Piemonte altijd thuis gevoeld, een fijne schooltijd gehad met veel vrienden om zich heen. Ze hebben beiden gestudeerd, de een in Milaan, de ander in Turijn en zijn inmiddels volwassen.

In december 2015 gingen we onze Nederlandse paspoorten verlengen in Milaan. Yara vroeg de dame van het consulaat of het mogelijk was om ook de Italiaanse nationaliteit te krijgen. Deze dame liet meteen blijken dat de Nederlandse regering niet positief stond tegenover een dubbele nationaliteit, maar Yara liet zich niet uit het veld slaan. Uiteindelijk gaf deze dame toe dat het in Yara’s situatie mogelijk was , namelijk door deze uitzonderingsregel:

Als je vóór het bereiken van de meerderjarigheid (d.w.z 18 jaar of ouder),  als minderjarige Nederlander gedurende een periode van tenminste vijf jaren onafgebroken uw hoofdverblijf op het huidige grondgebied van dat land hebt gehad, dan is het mogelijk om de nationaliteit van dat land aan te vragen zonder het Nederlanderschap te verliezen.

Dit was voor Yara de reden om eea in gang te zetten om de Italiaanse nationaliteit aan te gaan vragen. In Italie is het mogelijk, maar dit vergt een proces en een bepaalde tijd. Toen Yara startte duurde het minimaal 2 jaar. Tijdens deze periode veranderde de toenmalige regering de termijn naar 4 jaar, waardoor het wat langer duurde, maar in oktober 2021 was het eindelijk zover en mocht Yara haar “cittadinanza” in ontvangst nemen van Mario, de burgemeester van Cartosio. Joris had het proces inmiddels ook in gang gezet en hij kreeg afgelopen zaterdag zijn “cittadinanza”, wederom van Mario.

Gelukkig hoeven ze geen keuze te maken tussen Nederland en Italie, maar ik weet niet zeker wat het antwoord zou zijn als ik aan Yara zou vragen welk land ze zou kiezen als ze echt een keuze zou moeten maken, want Yara haar bloed is Nederlands, maar haar hart is inmiddels redelijk Italiaans! Joris vond zichzelf altijd 50% Nederlands / 50% Italiaans, maar hij voelt zich sinds hij in Spanje woont toch weer iets meer Nederlands, dit komt mede door het internationale gezelschap waar hij zich in bevindt. Voor ons geldt de uitzonderingsregel niet, dus mochten wij de Italiaanse nationaliteit aan willen nemen dan moeten we afscheid nemen van onze Nederlandse nationaliteit en dat vinden wij geen optie.

We zijn wel trots op onze beide kinderen, ze hebben zich goed en snel na de emigratie aangepast aan het Italiaanse leven en hebben uiteindelijk een mooie school/studietijd gehad en veel vrienden gemaakt. Zij wonen inmiddels langer in Italie dan in Nederland, dus dat zij nu zowel de Nederlandse als de Italiaanse nationaliteit hebben gekregen is een logisch gevolg van onze emigratie.

We genieten na al die jaren nog steeds van het mooie Piemonte, wij zijn allemaal wat ouder en “wij”  wat grijzer geworden,  maar Casa Bontà is ons thuis !

Groet, Silvia