Categorie archief: Weblog

Droogte in Italie!

De laatste jaren kampt Italie met droogte. Natuurlijk genieten onze gasten graag van een zonnige vakantie, maar te weinig sneeuw en regen in de winter is niet goed voor de natuur. De afgelopen weken was het in Cartosio het gesprek van de dag over wat er deze zomer zou gaan gebeuren als er geen sneeuw of regen zou vallen.

Onze eerste winter in Piemonte, de winter van 2006 was een prachtige winter. We hebben toen regelmatig buiten in het zonnetje geluncht en wij dachten dat dit normaal was in dit gebied. Onze Italiaanse buurman waarschuwde ons die winter een paar keer dat als het zou gaan sneeuwen dat we dan moesten zorgen dat we genoeg eten en drinken in huis hadden voor een dag of 2, want dan zou hij ons daarna uit komen graven! We dachten dat hij ons voor de gek hield, want het bleef een mooie droge zonnige winter en er viel dat jaar geen sneeuw. Volgens de vele mensen die we spraken was dit de eerste keer in 30 jaar dat er geen sneeuw was gevallen in Piemonte!

De winter daarna werd dit goed gecompenseerd, we zijn die winter 5 keer compleet ingesneeuwd geraakt en niet zo’n klein beetje ook, er viel een paar keer zo’n 40/50 cm sneeuw, de wereld stond stil, de scholen gingen dicht en inderdaad werden we na een dag of 2 uitgegraven door de buurman. Op onderstaande foto uit 2012 sta ik onze auto uit te graven. Ondanks alle ongemakken kan ik altijd genieten van een flink pak sneeuw!

We leerden dat sneeuw zeer belangrijk was voor de waterhuishouding in deze streek. Regen is fijn, maar stroomt vaak regelrecht naar onze rivier de Erro. Sneeuw daarentegen smelt langzaam, waardoor het smeltwater de grond in druppelt en het grondwater op peil houdt, wat weer belangrijk is tijdens de warme zonnige zomers. Vooral wijnboeren waarderen de sneeuw, de wijnranken hebben zeer lange wortels en halen in de zomer hun vocht diep uit de grond.

Is er de afgelopen jaren dan zoveel veranderd? In mijn herinnering was de laatste echt strenge winter in 2012, ook in 2019 viel er nog zoveel sneeuw dat we met onze auto niet thuis konden komen en in oktober 2020 hadden we in de regio veel schade door hevige regenval. Maar om eerlijk te zijn valt er de laatste 3 jaar een stuk minder sneeuw en regen, deze winter heeft het 1 keer gesneeuwd en dat was hooguit 10 centimeter. Ook was het afgelopen jaren zeer droog en zonnig (ook de winters), waardoor er deze zomer op meerdere plaatsten problemen ontstonden met de waterlevering. Het drinkwater in onze regio komt uit de rivier de Erro en die stond afgelopen jaar op zijn laagste punt ooit! Tijdens onze wekelijkse wandeling naar de rivier met onze gasten bleek deze zomer elke keer weer hoe laag de waterstand was.

Ook deze winter viel er veel te weinig regen, tot vorige week het bericht kwam dat het dagen zou gaan regenen. Ja, eerst zien dan geloven, want de oudere mensen hier zeggen altijd dat er een paraplu boven Cartosio hangt😊! Maar de regen kwam, vorige week maandag is het gaan regenen en met af een toe een iets mindere dag heeft het aan een stuk door geregend tot aan gisteren. Vandaag hebben we eindelijk weer genoten van een zonnige dag en ik ben met Sienna even naar de rivier gewandeld. Het water stond inderdaad een stuk hoger, het was weer een echte rivier. We zijn nog niet klaar met de regen, want inmiddels is het weer begonnen te regenen en er wordt de komende dagen nog meer voorspeld.  Het gaf wel een prachtige regenboog vandaag , net voor de zon onderging !

 

 

 

 

 

 

 

En ja, ik ben blij voor de boeren, voor de hoge waterstand in de rivier, voor het groene gras ed,  maar zelf word ik zo inactief van dit weer! In plaats van mijn administratie bij te werken, mijn  kledingkast eens uit te ruimen of lekker een boekje te lezen op de bank ga ik naar buiten zitten staren in de hoop dat het even droog is zodat ik weer naar buiten kan. Ik weet het … ik moet niet teveel klagen, want ik weet dat er juist in Nederland heel veel regen is gevallen deze winter.  Al die nattigheid, ik kan er niets aan doen, ik ben er klaar mee.  Maar zeker te weten … na regen komt zonneschijn!

Groet, Silvia

 

 

Italiaans staatsburgerschap – Cittadinanza

Wij zijn geëmigreerd omdat wij dat graag wilden doen. Het was al jaren een grote droom van ons.

Er waren genoeg mensen die het maar gek vonden dat we naar Italie gingen verhuizen, terwijl we in Nederland een goed leven hadden.  Want waarom huis en haard achter je laten ?  Waarom de kinderen uit hun vertrouwde omgeving halen?  En waarom alle veiligheid achter je laten voor een onzekere toekomst?

Wij begrepen de mensen om ons heen wel die dit zo zagen, maar we droomden al zolang van een leven in het buitenland, dat we doof waren voor kritiek en op slag verliefd werden op het plekje waar we nu inmiddels alweer meer dan 16 jaar wonen.

We zijn vertrokken, in 2006 , toen de kinderen 9 en 11 jaar oud waren, nog net jong genoeg ( vonden wij) om mee te gaan zonder al te veel problemen, hoewel geen enkel kind graag z’n vertrouwde omgeving verlaat.  Emigreren vraagt lef om je hart te volgen, maar ik vind dat je ook een beetje naif moet zijn 🙂 !

De eerste tijd, na de emigratie,  krijg je te maken met veel moeilijke momenten. Een daarvan was de taal, waardoor je niet goed kan communiceren met je omgeving en daardoor je emoties niet goed kan uiten. Na 16 jaar red ik mij goed, maar nog steeds heb ik moeite met grote groepen. Ook kost in het begin alles meer energie, je moet in je nieuwe land alles opnieuw uitzoeken en regelen. Niets is meer vanzelfsprekend! De school, ouderavonden, een nieuwe dokter, sporten ed. Dit alles met een nieuwe taal was een uitdaging! Maar ook een uitnodiging voor een feestje en niet weten hoe dat werkt qua cadeau’s ed. Het missen van  familie en vrienden was ook een dingetje, vooral op speciale dagen of bijzondere gebeurtenissen. En ook mijn nieuwe rol was in het begin wel even schakelen. Guus werd “bouwvakker” en ik mocht de ‘huisvrouw’ taken op mij nemen, dit na al die jaren buitenshuis gewerkt te hebben. Gelukkig bleek het meeste maar tijdelijk en werd alles steeds gemakkelijker en voelen we ons hier helemaal thuis.

Voor de kinderen ging het proces net zo, maar zij hebben zich na de emigratie veel sneller aangepast aan hun nieuwe leven. In Nederland hadden ze al wat vrijheid, ze gingen zelf op de fiets naar school, sport en vrienden, maar hier woonden we ineens overal een stuk verder vandaan en ondanks dat Acqui Terme maar 8 kilometer ver is, was het geen optie om op de fiets naar school te gaan.  Ze gingen met de (school)bus naar school in Cartosio en Acqui Terme , waardoor ze de taal veel sneller leerden dan wij en ze hadden al snel nieuwe vrienden, hoewel ook voor hun de eerste maanden zeer intensief en lastig zijn geweest. Emigreren is een ingrijpende gebeurtenis waarbij het voor kinderen nog eens extra ingrijpend kan zijn. Het zijn de volwassenen die de beslissing maken en de kinderen hebben er simpel gezegd weinig invloed op. Inmiddels is hun leven onlosmakelijk verbonden met Italie. Ze hebben zich in Piemonte altijd thuis gevoeld, een fijne schooltijd gehad met veel vrienden om zich heen. Ze hebben beiden gestudeerd, de een in Milaan, de ander in Turijn en zijn inmiddels volwassen.

In december 2015 gingen we onze Nederlandse paspoorten verlengen in Milaan. Yara vroeg de dame van het consulaat of het mogelijk was om ook de Italiaanse nationaliteit te krijgen. Deze dame liet meteen blijken dat de Nederlandse regering niet positief stond tegenover een dubbele nationaliteit, maar Yara liet zich niet uit het veld slaan. Uiteindelijk gaf deze dame toe dat het in Yara’s situatie mogelijk was , namelijk door deze uitzonderingsregel:

Als je vóór het bereiken van de meerderjarigheid (d.w.z 18 jaar of ouder),  als minderjarige Nederlander gedurende een periode van tenminste vijf jaren onafgebroken uw hoofdverblijf op het huidige grondgebied van dat land hebt gehad, dan is het mogelijk om de nationaliteit van dat land aan te vragen zonder het Nederlanderschap te verliezen.

Dit was voor Yara de reden om eea in gang te zetten om de Italiaanse nationaliteit aan te gaan vragen. In Italie is het mogelijk, maar dit vergt een proces en een bepaalde tijd. Toen Yara startte duurde het minimaal 2 jaar. Tijdens deze periode veranderde de toenmalige regering de termijn naar 4 jaar, waardoor het wat langer duurde, maar in oktober 2021 was het eindelijk zover en mocht Yara haar “cittadinanza” in ontvangst nemen van Mario, de burgemeester van Cartosio. Joris had het proces inmiddels ook in gang gezet en hij kreeg afgelopen zaterdag zijn “cittadinanza”, wederom van Mario.

Gelukkig hoeven ze geen keuze te maken tussen Nederland en Italie, maar ik weet niet zeker wat het antwoord zou zijn als ik aan Yara zou vragen welk land ze zou kiezen als ze echt een keuze zou moeten maken, want Yara haar bloed is Nederlands, maar haar hart is inmiddels redelijk Italiaans! Joris vond zichzelf altijd 50% Nederlands / 50% Italiaans, maar hij voelt zich sinds hij in Spanje woont toch weer iets meer Nederlands, dit komt mede door het internationale gezelschap waar hij zich in bevindt. Voor ons geldt de uitzonderingsregel niet, dus mochten wij de Italiaanse nationaliteit aan willen nemen dan moeten we afscheid nemen van onze Nederlandse nationaliteit en dat vinden wij geen optie.

We zijn wel trots op onze beide kinderen, ze hebben zich goed en snel na de emigratie aangepast aan het Italiaanse leven en hebben uiteindelijk een mooie school/studietijd gehad en veel vrienden gemaakt. Zij wonen inmiddels langer in Italie dan in Nederland, dus dat zij nu zowel de Nederlandse als de Italiaanse nationaliteit hebben gekregen is een logisch gevolg van onze emigratie.

We genieten na al die jaren nog steeds van het mooie Piemonte, wij zijn allemaal wat ouder en “wij”  wat grijzer geworden,  maar Casa Bontà is ons thuis !

Groet, Silvia

 

 

 

Najaar op Casa Bontà

De maand november loopt op zijn einde.  We genieten nu nog volop van het fijne herfstweer met zijn mooie kleuren en de ochtenden met prachtige mistflarden. Toch merken we dat de winter in aantocht is en zien we in de verte weer de witte punten van de Alpen !

Casa Bontà is open van eind april tot eind oktober, regelmatig krijgen wij van onze gasten de vraag wat wij doen in de maanden als we gesloten zijn.

Nou hoeven jullie niet bang te zijn dat we ons gaan vervelen als de gasten zijn vertrokken. Naast dat alles in deze periode weer eens goed nagekeken wordt , er onderhoud wordt gepleegd aan de appartementen, tenten en het terrein zijn er daarnaast altijd genoeg klusjes om ons mee bezig te houden.

Na de herfstvakantie beginnen we met de opruimwerkzaamheden. Alle tenten moeten winterklaar worden gemaakt, dit houdt in schoonmaken, al het beddengoed naar beneden brengen om droog te laten liggen tijdens de wintermaanden, alle buiten meubelen in de tenten plaatsen, de kranen en de geisers van de buitendouches afhalen en opslaan in de tenten en alle waterleidingen afsluiten en leeg laten lopen. De tenten blijven verder de hele winter zo staan, alleen als er veel sneeuw valt dan moeten we, door de zwaarte van de sneeuw, aan de slag om de tentdaken sneeuwvrij te maken. Ondanks dat er elke winter wel sneeuw valt is 2012 de laatste keer geweest dat er zoveel sneeuw viel dat we ze ook daadwerkelijk sneeuwvrij hebben moeten maken.

Ook de appartementen worden schoongemaakt, ik gebruik de slaapkamers vaak om de kinderbedjes en het beddengoed van de tenten droog in op te slaan. Wel blijven er altijd 2 appartementen redelijk leeg, zodat we in de winterperiode ook vrienden en familie kunnen ontvangen. Het zwembad blijven we tot aan eind oktober dagelijks onderhouden, nadat de gasten weg zijn gaat de zwembad pomp uit en wordt deze afgedekt voor de vorst. De ligbedden, stoelen en tafeltjes worden schoongemaakt en binnen opgeslagen.

Ik ruim de schuur op. Ik kijk al het beddengoed, handdoeken ed na, ik was wat nodig is, maak de kratten schoon en zorg dat de spullen droog en goed opgeslagen worden.

Verder is er het onderhoud aan het terrein. We maaien vaak nog een laatste keer en er is altijd veel snoeiwerk op het terrein, dit houdt eigenlijk nooit op. De moestuin wordt leeggehaald en winterklaar gemaakt. Soms planten we nog wat wintergroenten, maar dit jaar hebben we alleen wat knoflook gezet. Alle potplanten op ons terras worden nagekeken, sommigen worden verplant, bemest, grond erbij ed. De planten die niet winterhard zijn gaan naar binnen of worden tegen de muur van ons huis gezet om beschermd te staat tegen de vorst.

Het houthok wordt weer bijgevuld, want “ onze verwarming” werkt op hout. Op het platteland van Piemonte stookt bijna iedereen op hout, in elk huis staat wel een houtkachel die in de koude maanden dag en nacht brandt. De eerste jaren hadden we in ons eigen huis inderdaad alleen een houtkachel, maar inmiddels hebben we een apart stookhok met een hele grote houtkachel die ons huis via radiatoren en de appartementen door middel van vloerverwarming verwarmt, zolang wij deze kachel maar blijven bijvullen.  Toch denken we nog vaak, wat was onze gewone thermostaat in Nederland handig!

 

Maar natuurlijk genieten we in deze periode ook volop, we hebben geen haast en doen alles op ons gemakje. De dagen zijn korter, we slapen wat langer uit. Ik heb nu wat meer tijd voor de paarden en ik loop dagelijks een flinke ronde met Sienna. Ik ga wat vaker naar de weekmarkt in Acqui Terme en spreek dan regelmatig  af met vriendinnen voor een koffie/thee  of ik ga met wat vriendinnen en de honden een lange wandeling maken.

Samen bezoeken Guus en ik graag een leuke stad in de buurt, we rijden eens naar zee en gaan regelmatig samen lunchen in een van de restaurantjes in de omgeving. We kijken avonds weer eens een keer tv , want in de periode dat we open zijn kijken we nooit.  Onze kinderen lachen ons altijd uit omdat we nog “gewoon” tv kijken, maar sinds mijn vriendinnen tijdens onze laatste wandeling aangedrongen hebben dat we nu toch echt eens op Netflix “The Crown” moesten gaan kijken, zijn we om. We zijn inmiddels al bij seizoen 3!

Vorig jaar zijn we voor het eerst in jaren 2 weken “op vakantie” geweest in Nederland en dat is zo goed bevallen dat we nu de eerste 2 weken van december weer gaan. Toch wel  fijn om tijd te maken voor familie en vrienden en om op de laatste dag de supermarkt in te duiken om allerlei lekkers uit Nederland mee naar huis te nemen.

En dan komen met de kerstdagen beide kinderen met partners een dag of 10 thuis en dat is ook weer een heerlijk vooruitzicht.

Januari en februari is het hier vaak echt winter, hoewel het ook heel zonnig ( maar wel fris) kan zijn. Ik kan ook echt genieten van deze wintermaanden, maar van Guus mogen ze snel voorbij zijn. Vandaar dat we gaan proberen om in februari nog even de zon op te zoeken, maar waar naartoe dat weten we nog niet!

Ja, en dan is het alweer maart en beginnen we weer met de voorbereidingen voor het nieuwe seizoen !

Groet, Silvia

 

 

Piemonte, truffels en een bijzondere ontmoeting !

 

Piemonte

In 2005 kochten wij ons huis in Zuid-Piemonte, destijds een nog vrij onbekende streek in Noord-Italie. Toen we een jaar later ook daadwerkelijk, als gezin, emigreerde naar Italie waren er veel mensen die vroegen waar we nu precies heen gingen verhuizen. Het makkelijkste vond ik om te vertellen dat we in het onderste puntje van de driehoek Turijn-Milaan-Genua gingen wonen, een prachtige streek met mooie heuvels, bossen, wijngaarden en nog weinig toeristen.

Herfst

Inmiddels zijn we 16 jaar verder en zien we in onze regio meer en meer buitenlanders die het fijn vinden om hier, in deze prachtige groene regio, hun vakantie door te brengen. Verder staat Piemonte bekent om zijn mooie wijnen en lekker eten, wat vooral in de herfst tot uitdrukking komt door alles wat hier in de natuur te vinden is, zoals paddenstoelen, wild, kastanjes en natuurlijk de truffels.

Truffels

Wat is een truffel? De truffel, “Tartufo” in het Italiaans, is een knolvormige zwam of paddenstoel die onder de grond groeit op en tussen de stronken en wortels van bomen. Je hebt zwarte truffels en witte truffels. Vroeger at de lokale bevolking ze als aardappels, maar toen waren ze een stuk minder zeldzaam dan nu. Tegenwoordig moet je een goed gevulde portemonnee meenemen, want zeker de witte truffels zijn niet goedkoop.

Van de zwarte truffel bestaat een winter-, herfst- en zomertruffel. Deze truffels groeien van ongeveer mei tot aan januari. De wintertruffel is van de zwarte truffels het meest delicaat. De herfsttruffel is iets minder sterk van smaak. De zomertruffel heeft vrij licht vruchtvlees en smaakt ook iets minder sterk.

De koningin onder de truffels is de witte truffel, dit is de meest zeldzame en kostbare truffel. Het seizoen loopt van september tot aan januari en deze witte truffel heeft een sterke aardse geur.

The international Alba White Truffle Fair

Tijdens het ( witte ) truffelseizoen vindt elk weekend de Fiera del Tartufo Bianco (de witte truffelbeurs) van Alba plaats, de oudste en belangrijkste truffelmarkt van Italië waar jaarlijks bezoekers vanuit heel de wereld op af komen. Dit jaar is de beurs van 9 oktober tot aan zondag 5 december.

In Alba heb je een truffelwinkel die genoemd is naar de man die de truffel wereldberoemd én gewild maakte, Giacomo Morra. Hij was degene die de eerste truffelbeurs organiseerde, dit was al in 1929 .

De documentaire “The Truffle Hunters”

Niet zo gek dat juist in deze periode de prachtige documentaire “the truffle hunters” in premiere is gegaan in verschillende bioscopen. Een documentaire over de levenslust van deze, vooral bejaarde, Italiaanse mannen, die vaak s’nachts op zoek gaan naar truffels en geheimzinnig doen over hun beste geheime plekjes in het bos. De Amerikaanse filmmakers laten zien dat de wereld van de truffeljagers een wereld van tegenstellingen is.

De truffeljagers zelf zijn vaak mannen van rond de 80 jaar, ze zijn enorm verbonden met de natuur, de tradities en hebben weinig materiele rijkdom.  Ze hebben dit leven al generaties lang geleefd.De witte truffel, waar deze mannen op jagen, is alleen in het wild te vinden en is zo zeldzaam dat het soms letterlijk goud waard is. Deze witte truffels kom je alleen maar tegen in dure restaurants.

Het is het eenvoudige leven van de truffeljagers tegenover het grote geld wat omgaat in de handel van diezelfde truffels.

Angelo

Afgelopen zaterdagmorgen waren Guus en ik op weg naar Asti. We hadden tijd genoeg en dan stuur ik Guus graag langs kleine onbekende weggetjes. In deze herfstperiode is de natuur zo mooi dat we daar beiden van genieten.

Tijdens dit ritje zagen we een groot oud landhuis wat onze aandacht trok en waar we even stopte om te kijken.  Er kwam een oudere, opmerkelijke man, in blauwe overall met baret en lange grijze baard en haren, naar buiten die een praatje met ons maakte. Hij bleek  Angelo uit deze documentaire te zijn en nodigde ons uit om het huis te bekijken. Angelo is niet de eigenaar van het landhuis, maar woont daar al 33 jaar in een zijvleugel, als een soort huismeester. Hij woont daar samen met zijn truffelhond Nina en een paar poezen en is naast truffelzoeker ook boer en dichter. Zijn huisje was simpel, maar keurig netjes met vooral heel veel stapels boeken.

Bovenstaand zijn foto’s  van Angelo uit de documentaire. De linker foto is gemaakt in de oude wijnkelder van het landhuis, deze kelder heeft hij ons laten zien en was ondanks de rommel geweldig mooi en authentiek. Op de rechter foto zit hij te typen tussen de stapels boeken. Angelo heeft geen televisie, internet of telefoon en hij gaf aan ook niet naar de bioscoop te gaan om de film te bekijken.

Maar toen ik vroeg of ik een foto van ons samen mocht maken ging hij meteen voor zijn huisje staan om te poseren.

Het was voor ons een bijzondere ontmoeting met een ongewone, unieke man op een wat mistige zaterdagmorgen. Truffels zoeken doet Angelo niet meer, want hij vindt de handel in truffels tegenwoordig te corrupt.

Zelf mee op truffeljacht

Gedurende de maanden oktober en november is het mogelijk om samen met een truffeljager de bossen in te gaan op zoek naar de witte truffel. Ook in de zomermaanden worden er truffeljachten georganiseerd, maar dan naar de zwarte zomertruffel. Hoe leuk en leerzaam zo’n truffeljacht ook is, toch twijfel ik altijd aan de oprechtheid. De truffeljagers houden hun goede vindplaatsen zo goed geheim, dus je kan mij niet vertellen dat ze deze vindplaatsen delen met de toeristen.

Ook de filmmakers van “the truffle hunters” hebben 3 jaar gefilmd en zijn er niet van overtuigd dat de truffeljagers hun naar echt goede vindplekken hebben gebracht.

Film

Misschien een leuke tip voor iedereen om de film te gaan kijken en een blik te werpen op deze onbekende, mystieke wereld van de truffeljagers.

Groet, Silvia

 

 

 

 

 

 

 

Onze Piaggio Ape

De Piaggio Ape

Denk je aan klassieke Italiaanse motoren dan zijn het waarschijnlijk namen als Ferrari of Maserati die in je opkomen.  Maar misschien wel net zo iconisch en net zo symbolisch voor de Italiaanse manier van leven, is de bescheiden Piaggio Ape, een betaalbare lichte bedrijfswagen die nu al meer dan 70 jaar non-stop in productie is.

Ape betekent in het Italiaans bij en de Ape werd oorspronkelijk gebouwd met volledig praktische doeleinden in gedachten, zoals het voor boeren mogelijk maken om gemakkelijk goederen naar de markt te brengen en om door de smalle Italiaanse straatjes en steegjes te navigeren. Het was voor die tijd een zeer modern voertuig en in die tijd had je er geen rijbewijs voor nodig. Op internet vond ik bovenstaande, prachtige oude posters waarop de Ape aangeprezen wordt, de slogans luiden:  “chi l’acquista… non li spende – li guadagna” Wie hem koopt, spendeert geen geld maar verdient het en  “il veicolo che vi aiuta a guadagnare ,  Ape, het voertuig dat u helpt verdienen.

De Piaggio Ape is niet weg te denken uit het Italiaanse straatbeeld. Inmiddels wordt de Ape ook geproduceerd in de Indiase fabriek van Piaggio, vanwaar de Ape geexporteerd wordt naar landen in Afrika, Azie en Latijns-Amerika. In de afgelopen jaren is de Ape ook een nieuw leven ingeblazen in Europa, met de hausse in de festivalcultuur, waarbij veel van deze bescheiden kleine wagentjes worden hergebruikt als koffie-, hamburger- of prosecco-kraampjes.

Een kleine vrachtwagentje op 3 wielen

Wij keken altijd met bewondering naar deze kleine vrachtwagentjes op 3 wielen! Vandaar dat wij, net na onze verhuizing in 2006, onze eerste Ape kochten. Een oudje, blauw met in de cabine een brommerstuur. We hebben deze Ape vooral  gebruikt voor alle verbouwingen om agriturismo Casa Bontà te realiseren, maar ook voor bijvoorbeeld plezier ritjes naar de rivier en voor het ophalen en wegbrengen van onze kinderen naar de bushalte beneden aan onze weg. Helaas ging deze Ape aan het begin van seizoen 2009 kapot en bleek niet meer te repareren. Inmiddels staat deze Piaggio Ape decoratief te zijn voor op ons terrein.

Safaritenten

Wij gebruiken onze Piaggio Ape vooral voor het afvoeren van ons snoeiafval, het halen van zakken paardenvoer ed en het vervoeren van bouwmaterialen, zoals alle materialen voor het opbouwen van de safaritenten en de vlonders. De Piaggio Ape rijdt zonder problemen onze smalle, steile paadjes op en af, hoewel ik zelf vind dat het wel enige stuurmanskunst vergt. Het is toch vooral een beetje hotsen-klotsen in het karretje!  In het seizoen gebruiken wij de Ape vooral op zaterdag voor de schoonmaak, afval ophalen en later op de dag om de bagage van de gasten naar de safaritenten te brengen.In 2010 kochten we onze 2de Piaggio Ape, wederom blauw, maar deze keer met een “echt” stuur. Een heerlijk wagentje waar we jaren plezier van hebben gehad.  Dat het wagentje soms lastig te rijden is op ons terrein bleek tijdens een van de ritjes dat we houten planken vervoerden naar onze safaritenten op ons bovenveld. Het steile pad ging zonder problemen, maar eenmaal boven zijn de 3 mannen met de Ape omgevallen. Gelukkig was er niemand gewond en hadden we een fotograaf in de buurt die het kon vastleggen!

De rode Piaggio Ape

In juni 2019 ging deze Ape na bijna 10 jaar trouwe dienst kapot. Gelukkig had ik bij onze buren een kleine rode Piaggio Ape zien staan, dus ik ben brutaal gaan vragen of de buurjongen ons uit de brand kon helpen. Uiteindelijk heeft onze buurjongen Daniele ons een heel seizoen geholpen op zaterdag. Morgens met het afval ophalen en middags met het wegbrengen van de bagage naar de tenten. Deze Piaggio Ape was ietsjes kleiner , waardoor hij soms 2 x moest rijden, maar dat was geen enkel probleem en voor ons een geweldige oplossing dat jaar.

Italiaanse marktplaats

Eind 2019 zag onze schoonzoon Kilian een nieuwe “oude “ Ape motor op een soort Italiaanse marktplaats staan, die geschikt leek te zijn voor onze kapotte Piaggio Ape. Deze motor stond in Napels en kostte € 600,– . Het was een gok, maar we betaalde vooruit en binnen een paar dagen kwam deze motor aan. Kilian heeft er een paar dagen aan gesleuteld, met telefonische hulp van Erwin, een vriend uit Nederland die automonteur is en het lukte, de Piaggio Ape reed weer. Heel seizoen 2020 heeft ie weer rondgereden, maar helaas stopte deze motor er aan het einde van dat seizoen mee en deze keer was het echt over. Deze oude Ape is er nog en we zoeken ook voor deze nog een leuk decoratief plekje  op ons terrein.

Even voorstellen, nummer 3

En ja … we kunnen niet zonder, voor ons is een Ape ook echt een bedrijfswagentje die we niet kunnen missen op onze agriturismo / glamping. Sinds 1 ½ maand hebben we Piaggio Ape nummer 3, een groene deze keer. We hebben hem tot nu toe voornamelijk gebruikt op ons land voor snoeiafval. Maar … we hopen dat er snel gasten mogen gaan komen, zodat we de Piaggio Ape in gebruik kunnen nemen voor de echt leuke dingen, het  vervoeren van de bagage naar de safaritenten !

Ik ben benieuwd of er nog gasten zijn die leuke foto’s hebben van onze Piaggio Ape?

Groet, Silvia

 

 

 

Onze droom, een “glamping”in Piemonte !

Toen wij in 2005, tijdens onze zoektocht naar een bijzonder plekje om een agriturismo te beginnen, tegen een oude wijnboerderij in Piemonte aanliepen was de keuze snel gemaakt. Het huis stond op een mooie plek met uitzicht over het dorpje Cartosio en het dal van de rivier de Erro. Er was 8 hectare grond bij, genoeg ruimte voor onze droom om een camping met luxe, volledig ingerichte tenten te beginnen, tegenwoordig “glamping”genoemd.

Onze droom was in eerste instantie de glamping, maar het pand was zo groot dat we meteen besloten om er ook een paar appartementen in te maken, zodat het geheel een klein vakantie resort zou worden waar gasten een heerlijke ontspannen vakantie kunnen hebben in een natuurlijke omgeving maar voorzien van de nodige luxe!

Inmiddels is het 2020 en wat voel ik mij rijk als ik nu op Casa Bontà rondloop en kijk hoe het er allemaal uitziet. Wat is er in al die jaren veel verbouwd en veranderd. We hebben nooit de intentie gehad om alles te willen veranderen, want we wilden dat het pand zijn authenticiteit bleef houden. Casa Uataré, zoals het huis nog steeds genoemd wordt door de mensen uit ons dorpje Cartosio, stond al bijna 10 jaar leeg toen wij het kochten en was in een zeer slechte staat, dus we hebben veel moeten verbouwen en aanpassen, maar het oude karakter van het pand is absoluut bewaard gebleven.

Mensen die ons al wat langer kennen weten dat we, voordat we in Italie terecht kwamen, een aantal jaar in Frankrijk gezocht hebben naar een geschikt pand plus terrein voor het realiseren van een gewone camping. In 2004 zijn we, in Frankrijk, een weekje op vakantie geweest op een camping waar ze net begonnen waren met het verhuren van ingerichte tenten. Wat was het heerlijk om na een lange autoreis aan te komen op deze camping en zelf geen tent op te hoeven zetten. De tent had geen sanitair, zelfs nog geen stromend water, maar wel elektra, een keukentje en niet onbelangrijk opgemaakte bedden! Na deze vakantieweek waren wij zo enthousiast geworden over deze vorm van kamperen dat wij ervan overtuigd raakten dat dit wel eens de toekomst van kamperen zou kunnen gaan veranderen. Voor onszelf was het ook verrassend, want nu konden wij voor ons eigen plan op zoek naar een ander soort terrein, omdat de safaritenten op houten vlonders zouden komen te staan.

Toen we een keertje in het voorjaar van 2005, na een bezoek aan de second home beurs, onverwachts naar Milaan vlogen voor onze zoektocht, hadden we nooit gedacht dat we zo snel ons droomhuis zouden vinden in het mooie, maar nog onbekende Piemonte!

Nu was de volgende stap om een vergunning aan te vragen, maar we kregen vrijwel meteen van de gemeente te horen dat ze geen camping wilden in dit gebied. We hebben, samen met onze makelaar en geometra proberen duidelijk te maken dat we geen gewone camping wilden openen, maar max. 8 grote luxe tenten op vlonders wilden  maken. Uiteindelijk heeft het  1 ½ jaar geduurd voordat we de vergunning kregen, maar toen  konden we beginnen met ons plan en onze tenten gaan aanschaffen.

Tenten kopen was in die tijd nog niet zo makkelijk, er waren nog geen aanbieders, behalve een bedrijfje wat legertenten uit Pakistan haalden. Na contact opgenomen te hebben werden we uitgenodigd om deze tenten te komen bekijken. Bij aankomst bleek er geen showroom te zijn,  de tenten bleken in een grote loods te liggen, maar als we de tent wilden zien mochten/konden we hem zelf wel opbouwen. Met een ander stel, die hetzelfde plan had maar dan in Portugal, hebben we die middag de tent opgezet. Eerst op het erf, maar toen bleek dat de tent daar niet paste zijn we verhuisd naar het weiland, waar we de proeftent tussen de koeien hebben opgezet. We waren zo enthousiast over de tent dat we meteen 2 tenten kochten. We verzonnen zelf hoe we de vlonders maakten en ik kon de antiekmarkten afstruinen op zoek naar linnenkasten en allerlei anderen zaken voor de inrichting. Wat een mooie tijd was dat, als ik nu naar de antiekmarkt ga dan krijgt Guus het al benauwd…bang dat ik nog meer “oude”spullen ga kopen, die we nu eigenlijk niet meer nodig hebben, maar het blijft te leuk en er is toch altijd wel iets te vervangen!

Bij onze start in 2008 begonnen we met 2 luxe ingerichte tenten met stromend water, gas en elektra. Onze gasten waren aangenaam verrast door deze manier van kamperen, vooral dat er bij aankomst al een tent klaar stond en de leuke buitenkeuken. Verder hadden we achter ons huis een mooi sanitair gebouw met toiletten en ruime douches.We besluiten om de grote tenten bij te kopen en in 2009 hadden we 5 tenten, in 2010  7 tenten en in 2012  8 tenten.In 2013 begonnen we met het vervangen van de eerste 2 oude safaritenten. Inmiddels was er een Nederlands bedrijf helemaal gespecialisseerd in “ glampingtenten “ en begon glamping redelijk goed bekend te raken. We besloten in de nieuwe tenten een toilet in te bouwen. Ik weet nog goed dat Guus met zijn graafmachine in maart begon met het graven van de geulen voor de riolering en spontaan besloot om dan maar meteen in de oudere tenten ook een toilet te plaatsen. Wat een schrik om in maart ons hele grasveld open te zien liggen met geulen (voor de riolering)naar alle tenten. Het zag er niet uit en ik had er ook geen vertrouwen in dat dit voor het begin van het seizoen weer in orde zou zijn. Maar de loodgieter kwam op tijd en de natuur kreeg de kans om zich te herstellen, waardoor bij aanvang van de meivakantie het grasveld er weer prachtig bij lag en we de nieuwe gasten konden verrassen door de onverwachte aanwezigheid van een toilet in de safaritent.In 2019 kregen we het idee om toch douches in de tenten te gaan maken en we wilden in het voorjaar van 2020 met de 3 bovenste tenten gaan beginnen. Na familieberaad besloten we om ipv douches in de tent houten buitendouches te gaan maken die naast de tent zou worden geplaatst, want wat is er nou fijner om te douchen in de buitenlucht !

Voorjaar 2020 krijgt corona grip op de hele wereld. Nog nooit hebben onze gasten problemen gehad met onze safaritenten zonder douche, maar nu merkten we dat er toch meer vraag naar was dan anders en spontaan besluiten we meteen om bij iedere tent een douche te gaan bouwen.Onze timmerman had tijd, het hout was snel gekocht en we konden aan de slag met het verven van de planken. Pffff….schilderen is echt een hobby van mij, maar Guus en ik hebben dagen geverfd en ik kon geen groene plank meer zien. Gelukkig kwam een goede vriend de rest mee af schilderen en werden alle planken met de piaggio naar de bovenste tenten gebracht om daar te beginnen. En toen werd onze timmerman ziek en het zag er naar uit dat we de douches niet meer af konden krijgen. Nu had ik, op een enkele gast na, niemand een eigen douche beloofd, dus we besloten jammer genoeg het geverfde hout terug naar de schuur te brengen en het plan werd doorgeschoven naar het najaar.Maar … half juni kwamen Stijn en Laurene ons helpen voor de zomermaanden en laat Stijn nou goed met hout te kunnen werken. Ja, 1+1=2 … Stijn en Laurene hebben in 2 weken tijd 4 buitendouches gemaakt, waardoor de 3 douches in ons sanitairgebouw voor de andere 4 tenten waren en minder belast werden.

Afgelopen najaar hebben ze de andere 4 douches gemaakt, zodat dit seizoen alle gasten van de safaritenten kunnen genieten van een eigen buitendouche met warm water. Wat een heerlijk vooruitzicht! Na al die jaren dat we Casa Bontá hebben blijven we het nog steeds leuk vinden om te investeren in veranderingen en verbeteringen. En het blijft heerlijk om onze gasten daarvan te zien genieten!

Groet, Silvia

 

Ons leven in Italië

Nieuwjaarsdag 2021, een heel nieuw jaar ligt voor ons. Een jaar waarin we gaan genieten van elke dag.

Vandaag beginnen we met een heerlijk rustig dagje binnen, want vanmorgen werden we wederom wakker in een witte wereld (de 3de keer al deze winter). Het sneeuwt nu al de hele dag en er ligt alweer een aardig laagje sneeuw. Het blijft prachtig zo’n witte wereld, maar toch ook wel eens lastig!

Veel van onze gasten vragen of er in Zuid-Piemonte veel sneeuw valt in de winter. Het valt ze namelijk op dat er langs de weg overal verkeersborden staan met sneeuwkettingen erop. Ik zeg altijd dat ik die borden pas gezien heb toen we het koopcontract al getekend hadden. Ha,ha…we hadden geen idee!

De eerste winter van ons leven in Italie was de winter van 2006. Onze Italiaanse buurman had ons gezegd dat als er sneeuw zou vallen we ons geen zorgen hoefden te maken. We konden de luiken van ons huis weer sluiten, de kinderen hoefden niet naar school en hij zou ons, na een dag of 2, uit komen graven! We hebben het ons die winter herhaaldelijk afgevraagd of we het woord “uitgraven” wel goed verstaan hadden, tenslotte was ons Italiaans gewoon nog slecht en er is die hele winter van 2006 geen vlokje sneeuw gevallen. Wij genoten van een zonnige winter, zoals we dachten dat alle winters in Italie zouden zijn. Natuurlijk waren de nachten fris, maar op ons terras aan de voorkant van ons huis was het al gauw warm genoeg om buiten te lunchen en dat hebben we die winter dan ook vaak gedaan. Als de Italianen ons vroegen waarom we naar Italie waren verhuisd gaven we  als antwoord dat we een heel ander leven wilden en een warmer klimaat. Ja, over dat warmere klimaat moesten ze dan wel lachen en er kwamen verhalen over de hoeveelheid sneeuw die kon vallen, maar wij wilden dat die eerste winter helemaal niet horen!

Hoe anders was de winter van 2007, we zijn wel 5 x ingesneeuwd geraakt en met een grindpad van 500 meter lang raak je meteen aardig afgesloten van de buitenwereld want de gemeente maakt alleen de asfaltwegen schoon. Hoe lief was het dat de buren elke keer belden en vroegen of alles goed ging en of we wel eten genoeg in huis hadden. Geloof mij, als je 1 x ingesneeuwd raakt dan zorg je voor de volgende keer dat de voorraadkast en de vriezer vol zijn. Het voelt bijna hetzelfde als een “lockdown”, je kan (mag) nergens heen!


De kinderen waren natuurlijk enthousiast over de sneeuw en hun onverwachte vrije dagen van school. We maakten sneeuwpoppen, iglo’s, gingen sleeen, lieten de paarden los in de sneeuw, gingen wandelen en de laatste jaren gaan de kinderen ook snowboarden vanaf onze berg. Heerlijk allemaal, maar na een paar dagen alleen op de berg met je ouders waren ze ook dolblij dat de buurman ons inderdaad kwam uitgraven en ze weer fijn naar school en hun vrienden konden.

Daarna is er eigenlijk elke winter wel sneeuw gevallen. Guus had inmiddels een kraantje/graafmachine, waar hij zelf de weg mee schoon kon maken, hoewel dat echt een flinke klus is. En als er veel sneeuw valt moeten de daken van de tenten schoongemaakt worden, want het gewicht van de sneeuw is gevaarlijk voor de daken. Ondanks de ongemakken blijft het prachtig en genieten we altijd van deze witte wereld.

In onze herinnering viel er in de winter van 2012 de meeste sneeuw. Het vervelende was dat het  daarna 2 weken koud weer bleef waardoor de sneeuw niet wegsmolt en we onze weg 2 weken niet met de auto konden gebruiken. We hadden onze auto bij het huis van onze Zwitserse buren geparkeerd ( aan het begin van ons grindpad) en elke morgen moesten we vroeg op om “glibberend” in het donker over ons pad naar onze auto te lopen om te zorgen dat de kinderen om 7.10 uur beneden aan de weg stonden voor de bus naar school! Toen hebben de kinderen best wel gemopperd op ons mooie afgelegen plekje!

De foto’s hierboven zijn van 2012, de laatste jaren valt er een stuk minder sneeuw, hoewel de eerste sneeuw van afgelopen december toch ook al gauw 40 centimeter dik was. We spraken Rita, een oudere dame die in Cartosio is geboren, haar wijsheid was; “Als er sneeuw valt in december dan blijven we 3 maanden sneeuw houden”! Als we de weersvoorwachtingen voor de komende 2 weken bekijken zou ze daar wel eens gelijk in kunnen krijgen! Hoewel het lang geleden is dat we morgens onze auto niet meer konden vinden en moesten uitgraven:) !

En dan op zo’n nieuwjaarsdag als vandaag kijken we toch ook uit naar wat het nieuwe jaar ons gaat brengen. We kijken uit naar het nieuwe seizoen, de zomer en vinden het heerlijk om al plannen te gaan maken. Wat gaat het nieuwe jaar ons brengen?

Onze nieuwjaarswens voor jullie is dan ook dat jullie weer vakantieplannen gaan maken in de hoop jullie te zien of weer terug te zien op Casa Bontà. Blijf gezond, blijf reizen, blijf genieten en blijf glimlachen…iedereen is mooier met een glimlach!
Veel liefs van ons allemaal!

Groet, Silvia

www.casabonta.com

De 7 beroemdste Piemontese wijnen

Winter in Piemonte

Het is winter in Piemonte en er ligt nog steeds sneeuw. Wijnboeren zijn erg blij met sneeuw, want sneeuw houdt de waterbalans in de bodem op peil en dit houdt de wijngaarden gezond.

Piemonte, een bijzonder wijngebied

In 2006 kwamen we in Piemonte wonen en in het begin wisten we nog niet veel over de regio, maar al vrij snel kwamen we er achter dat we in een bijzondere wijnregio waren komen wonen met zeer beroemde wijnen. Piemonte is het 5de wijngebied van Italië, maar behoort qua kwaliteit tot de absolute top met rode wijnen zoals Barolo, Barberesco, Barbera en de witte wijnen Gavi, Arnais, Cortese en de bubbels van Asti. Veel van deze wijnen worden geproduceerd in kelders van vaak meer dan 100 jaar oud. Heel bijzonder!

Casa Bontà

Ons eigen huis, Casa Bontà, is een oude wijnboerderij. De antieke wijnpers op de foto stond nog in de oude cantina. We hebben aan het begin van onze verhuizing naar Piemonte nog wel eens gezegd dat we de wijngaarden wilden herstellen en zelf wijn wilden gaan maken, maar onze focus lag eerst op het restaureren van het pand. We drinken zelf graag een wijntje, maar inmiddels weten we ook hoeveel werk en risico een wijngaard met zich meebrengt, dus hebben we dit plan voor een eigen wijngaard voor ons uitgeschoven!

       

 

De “Vendemmia” ( druivenoogst)

Hier beginnen eind augustus/begin september de eerste activiteiten op de wijngaarden. De cantina’s bereiden zich voor op de druiven en het leven gaat langzaamaan draaien om de druivenoogst. De boeren zijn er druk mee, maar ook hun familie en vrienden.

Altijd al eens druiven willen plukken in Italië? Bij aankomst in Italië hadden wij dat zeker op ons “ to do “ lijstje staan met natuurlijk het gezellige idee dat we naast het druiven plukken ook romantisch zouden eten aan lange tafels met heerlijk eten en lekkere wijnen

In ons eerste Italiaanse jaar werden we half september bij een bevriend Italiaans stel uitgenodigd om druiven te komen plukken. Nu is plukken niet echt de juiste benaming, want je krijgt een schaartje mee en knipt de druiventros eraf. Je vult een mandje met druiven en als deze vol is komt er iemand die je volle mandje meeneemt en omruilt voor een lege mand. Ik moet zeggen dat ik het die ochtend echt heel erg leuk vond om te doen en rond 13.00 uur werden we uitgenodigd aan inderdaad een lange tafel, waar we met de hele groep een heerlijke warme Italiaanse maaltijd kregen opgediend, uiteraard met lekkere wijnen. Het voelde als een groot feest met een leuke groep mensen, maar na het eten moesten we weer terug naar de wijngaarden voor het 2de deel van de pluk. Na de heerlijke “pranzo”en met de zon op je hoofd toch iets minder enthousiast als in de ochtend. De druiven hangen laag wat betekent dat je de hele tijd gebukt staat en na een hele dag plukken kan je je rug bijna niet meer recht krijgen! Maar wij konden het afstrepen van ons lijstje, hoewel …..

Een week later begon onze Italiaanse buurman aan de druivenpluk. We kenden hem nog niet zo goed, dus Guus besloot zich aan te sluiten bij de plukkers. Ik bleef thuis bij de kinderen, want die hadden geen zin in weer een hele dag druiven plukken! Guus kwam avonds om 19.00 uur thuis, hij was hartelijk ontvangen en had de hele dag druiven geplukt met de buren en hun vrienden en familie. Er was geen lange eettafel geweest, de oma’s kwamen broodjes en drinken op het land brengen. Maar de buren vonden het zo leuk dat Guus spontaan was komen helpen dat de buurman de volgende dag op de stoep stond met een doos wijn en een uitnodiging voor een etentje bij hun thuis. De afgelopen jaren hebben we herhaaldelijk meegeholpen met het plukken van de druiven.

Kennis van wijn?

Wij krijgen elk jaar veel gasten die ons bezoeken omdat ze geïnteresseerd zijn in de streek en de mooie Piemontese wijnen. Heb ik verstand van wijnen? Om eerlijk te zijn vind ik van mijzelf van niet. Mijn man Guus en dochter Yara hebben zich daar veel meer in verdiept de afgelopen jaren en menig gast is beter geïnformeerd dan ik. Ik vind het wel erg leuk en interessant om wijn te gaan proeven. Alleen al het enthousiasme van de wijnboeren over hun bedrijf, hun terrein, de druiven die daar groeien en het proces om de wijn te maken is aanstekelijk.

Vind iedereen wijn lekker?

Het is bijzonder dat veel mensen hun eerste wijntje niet echt gelijk lekker vinden, maar dat we het wel willen leren drinken. Waarschijnlijk net zoiets als koffie! Wie vond als kind koffie al lekker? In Italie zie je regelmatig in barretjes kleine kinderen op schoot bij hun ouders zitten die een klein theelepeltje koffie krijgen, op deze manier wennen ze aan de smaak. Hier gaat dat ook zo met wijn, als kinderen boven de 12 jaar zijn mogen ze af en toe een klein slokje wijn proeven en leren op deze manier langzaamaan de smaak te waarderen.

 

Wat zijn de meest beroemdste Piemontese wijnen?

1.Barolo

De meest bekende wijn is absoluut de Barolo wijn. Deze wijn is wereldberoemd en wordt ook wel de “koning der wijnen” genoemd. Barolo is geen druif, de wijn is vernoemd naar het kleine stadje Barolo. De Barolo wordt uitsluitend gemaakt van de Nebbiolo druif, een kleine, rode langzaam rijpende druivensoort. De wijn mag alleen Barolo genoemd worden als de wijngaard binnen de wijnstreek van Barolo ligt, het alcoholpercentage minimaal 13% bedraagt en de wijn mag pas 3 jaar na de oogst worden verkocht. Barolo is uitermate geschikt voor wie van een stevige en complexe rode wijn houdt. Kenners zijn er over het algemeen gek op, maar het is geen wijn voor beginners of “watjes”. Voor Barolo wijnen betaal je al snel een redelijk hoge prijs. Toch is dit een wijn die je als wijnliefhebber zeker geproefd moet hebben en veel van onze gasten gaan toch wel met een fles Barolo naar huis.BaroloMisschien mag ik dit niet zeggen, maar ik ben zelf niet zo’n fan van Barolo. Het is mij allemaal een beetje te veel smaak en te zwaar, dus voor echte Barolo liefhebbers ben ik een watje!

2. Barbaresco

Ook de Barbaresco wordt gemaakt van de nebbiolodruif, waardoor deze wijn ook wel “het broertje van de Barolo” wordt genoemd. Toch zijn de wijnen zeker niet hetzelfde. De nebbiolodruif groeit in het plaatsje Barbaresco in een warmer en vruchtbaarder klimaat dan in Barolo, waardoor de Barbaresco minder lang hoeft te rijpen en daardoor vaak iets lichter en toegankelijker is dan Barolo en beter geschikt voor mijn smaakpupillen!

3.Barbera

Maar als ik zelf een rode wijn mag uitkiezen zou ik zeker voor een Barbera gaan. De barbera druif is de meest aangeplante druif in Piemonte, vooral bekend van de wijnen rond de steden Alba en Asti. Lange tijd stond Barbera in de schaduw van nebbiolo, de grote druif voor Barolo en Barbaresco. Tot de jaren tachtig staken de wijnboeren weinig energie in de druif, waardoor de wijnen ook nooit een kans kregen. Gelukkig is dat veranderd en verdient Barbera vandaag de dag een podium en is Barbera steeds meer bekend gaan staan als kwaliteitswijn. De barbera druif levert een stevige en intense rode wijn op, die plezierig en makkelijk drinkbaar is en een stuk vriendelijker geprijsd dan de Barolo en Barbaresco

           

4.Roero Arneis

De Arneis is een witte druivensoort die alleen in Piemonte wordt geteeld en veel in de buurt van Alba is aangeplant. Oorspronkelijk komt de druif uit het Roero gebied en is nog niet zolang geleden gered door een groep Barolo producenten anders was hij uitgestorven. De witte wijn die ervan gemaakt wordt heet Roero Arneis en wordt ook wel eens de “witte Barolo” genoemd, omdat de wijnen niet ver van Barolo worden gemaakt. Arneis is een heerlijke witte wijn.

5.Cortese

Cortese is een witte druif uit Piemonte die je vooral in onze provincie Alessandria aantreft. Wij schenken tijdens onze pizza-avond ook altijd een witte Cortese wijn van de cantina Valleerro uit ons dorpje Cartosio. Het is een makkelijk drinkbare frisse wijn en over het algemeen niet duur geprijsd. Cortese wordt ook vaak “de tweede helft van het paradijs Piemonte “genoemd.

6.Gavi

Gavi is een dorpje aan de oostkant van Piemonte en staat vooral bekend door de heerlijke frisse en delicate witte wijnen die er gemaakt worden. De bijzondere kalkbodem geeft de wijn zijn frisse smaak. De Gavi wijn wordt gemaakt van de Cortese druif, een druif die alleen in Piemonte te vinden is. De wijngaarden die binnen de grenzen van het dorpje Gavi vallen mogen de naam Gavi gebruiken. Ik ben dol op witte wijn, dus van een heerlijk fris glas Gavi word ik erg blij!

7.Bubbels van Asti: Spumante dÁsti en Moscato d ’Asti

Tot besluit de bubbels uit Asti. Beiden wijnen zijn genoemd naar het plaatsje Asti in Piemonte en zijn beiden voor 100% gemaakt van moscato druiven. Deze moscato druiven mogen uit de provincies Asti, Cuneo en Alessandria komen. Deze wijnen hebben een veel lager alcoholpercentage dan andere wijnen. Asti spumante heeft stevige bubbels en een alcoholpercentage tussen de 7 en 9,5 % , Moscato d ‘Asti heeft maximaal 5,5 % alcohol. Het zijn beide zoete wijnen en zijn heerlijk bij een dessert als afsluiter van een diner.

   

Vakantie boeken bij agriturismo Casa Bontá

Zou je zelf ook wel eens kennis willen maken met onze mooie streek Piemonte? Je kunt bij ons een vakantie boeken en naast het genieten van de rust en ruimte op ons terrein erop uit trekken om de wijnstreek te verkennen, wijnboeren te bezoeken en om heerlijke wijnen in te slaan. Veel van onze gasten gaan met aardig wat doosjes wijn weer richting huis om thuis het vakantiegevoel nog wat langer vast te houden.

Groet, Silvia