Categorie archief: Weblog

“Rimaniamo distanti oggi per riabbracciarci domani”.

Premier Conte heeft gezegd: “Rimaniamo distanti oggi per riabbracciarci domani” , dit betekent zoveel als “We blijven vandaag ver uit elkaar om elkaar morgen te omarmen”.

Het is vandaag vrijdag, marktdag in Acqui Terme.  Waar normaal gesproken de dames  boodschappen doen op de markt, staan op het plein hierboven de oudere mannen gezellig met elkaar te kletsen. Hoe vaak ben ik hier niet langsgelopen en heb genoten van de kneuterige gezelligheid op straat?  En nu … nu is het plein leeg, heel onwerkelijk!

De afgelopen tijd ontvingen we veel lieve en bezorgde berichten van vrienden, familie en gasten met de vraag hoe het met ons gaat en over de vervelende situatie waar Italie zich op dit moment in bevindt. Italie wordt in de greep gehouden door het coronavirus, waardoor er verschillende drastische maatregelen zijn genomen. Het hele land zit in een rode zone, het hele openbare leven ligt plat, scholen en winkels gesloten, behalve de supermarkten en apothekers. We moeten zoveel mogelijk thuis blijven en contacten met andere personen vermijden. Het sociale leven speelt zich af binnen de muren van de huizen en binnen het gezin.

Het toeval wil dat we afgelopen weekend in Spanje waren.  Op bezoek bij onze zoon Joris en zijn vriendin, die beiden in Madrid studeren. Na een heerlijke dag in de stad kregen  we zaterdagavond een verontrustend telefoontje van onze dochter Yara over de plannen om, in eerste instantie, Noord-Italie in een “lockdown” te plaatsen.
Dat was even schrikken en omdat we niet de kans wilden lopen dat we niet meer naar huis zouden kunnen hebben we ons bezoek aan Madrid eerder afgebroken en zijn we zondagmiddag teruggevlogen naar Milaan. We waren blij om thuis te zijn, want het is een goed en veilig gevoel om deze situatie uit te zitten op onze eigen “berg” !
Toch was deze “lockdown” voor ons toch wel een verrassing. We wonen namelijk in het zuiden van Piemonte, in een niet erg dichtbevolkte streek en de afgelopen weken merkten we in het dagelijks leven dan ook weinig van de angst en zorgen over het coronavirus. De scholen waren al wel dicht en er werd zoveel mogelijk thuis gewerkt, maar de winkels en restaurantjes waren overdag nog gewoon open.
Yara woont en werkt normaal gesproken in Milaan, maar op dit moment vanuit ons huis en ook haar vriend Kilian is hier en volgt zijn lessen van de universiteit online. Beiden zijn ze al 3 weken in “Hotel Casa Bontà” en om eerlijk te zijn lijkt het mij dat dit vooral Yara goed bevalt. Morgens niet te vroeg opstaan, geen gehaast om per metro naar je werk te gaan ed, maar een mama of vriend die om 9 uur morgens het ontbijt met een kopje thee boven brengt in haar eigen appartementje, terwijl zij in haar pyama achter de computer werkt!
Het blijft een gek idee dat je niet zomaar, zonder reden, op pad mag, maar er zijn ergere plaatsen om opgesloten te zitten! We hebben hier volop de ruimte, genieten van het zonnige weer en het voorjaar. De natuur merkt niets van het coronavirus!
De Italianen zijn er inmiddels wel van overtuigd dat de regels van de regering nodig zijn.  We worden door de gemeente en burgemeester goed op de hoogte gehouden van de actuele situatie en we hopen dat als iedereen zich de komende tijd verstandig gedraagt men de verspreiding van het virus kan indammen.
Ondertussen blijven wij positief en gaan wij door met allerlei klusjes ter voorbereiding op ons nieuwe seizoen.  We hopen dat de rust weer weder zal keren en dat we met z’n allen gewoon kunnen genieten van al het moois dat Piemonte te bieden heeft!
Lieve groetjes van ons allemaal,
Silvia

Het “Ik vertrek” verhaal van Casa Bontà!

 

 

 

Onze zoektocht naar een locatie voor een camping in Italie.

Ons verhaal begint bij de zoektocht naar een geschikte accommodatie voor onze camping met safaritenten in Italie. Later veranderde dat idee naar een agriturismo met glamping.   Wij zijn een Nederlands gezin van vier uit de buurt van Breda: Guus ,Silvia, dochter Yara  en zoon Joris .

Na een aantal jaren in Frankrijk gezocht te hebben liep Guus, begin 2005, op de “second home beurs” onverwacht het Italie vak binnen. Na een prettig gesprek met een Nederlandse makelaar uit Piemonte besloot Guus in april 2005 naar Italie te vliegen om een aantal panden te bekijken. Hij heeft in 2 dagen tijd 20 panden bekeken, waarvan hij er 2 interessant genoeg vond om deze een week later opnieuw te gaan bekijken met mij. Ik heb alleen “ons eigen pand” gezien, een oude wijnboerderij in Cartosio, en ik was gelijk verliefd op het huis en de plek. Ons bod werd redelijk snel geaccepteerd, dus in de meivakantie van 2005 hebben wij een voorlopig koopcontract getekend en 8 juli 2005 was het huis officieel van ons!

 

 

 

2005                                                  2019                                                       2018

Emigreren naar Piemonte.

Waarom emigreren? We hadden in Nederland een goed leven, een mooi huis, een goedlopende modezaak, fijne sociale contacten en lieve familie en vrienden. De stap definitief zetten was niet makkelijk, maar we droomden al zolang samen over een andere invulling van ons leven dat we, zonder aarzeling, in het diepe zijn gesprongen. In juli 2006 zijn we met de kinderen, toen 11 en 9 jaar oud, verhuisd naar Piemonte.

 

 

 

2015                                                2008                                              2020

“Ik vertrek”

Zelf ben ik een grote fan van het programma “Ik vertrek” ! Toen wij in 2005 ons huis in Piemonte kochten met het idee om een agriturismo met glamping te gaan beginnen heb ik zelf contact gezocht met de TROS. In 2005 waren de eerste uitzendingen van “Ik vertrek” geweest, maar begin 2006 wisten ze nog niet of ze nog een 2de seizoen mochten gaan maken. Een gek idee, want wij kunnen ons inmiddels een leven zonder het programma “Ik vertrek” niet eens meer voorstellen! De programmamaker was positief over onze plannen en zou als hij meer wist contact met ons opnemen. Vlak voor ons vertrek in juli 2006 hebben ze nog contact gezocht of we mee wilden doen met het programma. Maar na gezamelijk overleg tussen Guus en mij waren we het er over eens dat we niet blij zouden worden bij het idee dat er gemiddeld 300 uur een camera achter ons aan zou lopen. We waren er ons van bewust dat elke vloek en zucht gefilmd zou gaan worden, dus hebben we besloten om niet mee te doen. Jammer, we zouden met al onze perikelen rondom de verhuizing en verbouwing zeker hoge kijkcijfers hebben gescoord!

 

 

 

 

2006                                   2007                                   2006                                   2006

Ik kan wel echt meevoelen met de vele stellen/gezinnen die emigreren en zich laten filmen door “Ik vertrek”. Net als velen die emigreren spraken ook wij de taal niet , want we hadden namelijk, samen met de kinderen, Franse les gehad :). We kenden heel de regio Piemonte niet, we hadden geen bouwkundig rapport laten maken van ons huis, we hadden geen idee of we vergunningen konden krijgen voor onze plannen en ga zo maar door.

            2008                                                    2020

Agriturismo Casa Bontà

Vrienden en familie die ons de eerste tijd kwamen helpen met klussen hebben ons regelmatig meelijwekkend aangekeken en ons voor gek verklaard, want het pand was in een zeer slechte staat. Dit terwijl wij juist die “roze bril” op hadden en er van overtuigd waren dat het allemaal wel mee zou vallen. Natuurlijk hebben wij ons in het begin ook wel eens afgevraagd waar we aan begonnen waren,maar de kinderen zaten inmiddels op een Italiaanse school, kregen vriendjes en hadden het al snel naar hun zin. Het leven op het Italiaanse platteland beviel ons goed, ondanks dat we misschien wel harder moesten werken dan in Nederland.

Casa “Goedheid”

We moesten ook een naam bedenken voor onze agriturismo, maar na onze achternaam “de Bont” opgezocht te hebben in het woordenboek, bleek “Bontà” goedheid te betekenen, dus dat heeft zo moeten zijn! In 2008 ging agriturismo Casa Bontà open met 2 safaritenten, het woordje “glamping” bestond toen nog niet eens:) ! Elk jaar na het zomerseizoen werd er weer verbouwd en gingen we aan de slag met bouwvakkers om verder uit te breiden. Inmiddels bestaat Casa Bontà uit 4 luxe appartementen en 8 safari lodgetent en is het de ideale plek voor een heerlijk ontspannen vakantie. Onze winterbezigheid bestaat tegenwoordig voornamelijk uit onderhoud aan de appartementen, tenten en ons grote terrein. En natuurlijk genieten we van een winterslaap, gaan zelf op vakantie en halen onze sociale contacten aan!

 

 

 

In het seizoen vragen gasten wel eens of we het huis in deze staat gekocht hebben en dan denk ik nog wel eens terug aan de (ver)bouwperiode en laat ik graag ons fotoboek over de verbouwing van Casa Bontà zien.

Ook vragen gasten regelmatig of we hier het hele jaar wonen. Wel, wij zijn echt het hele jaar door op “onze berg”, het leven in Italie bevalt zo goed dat het, ook in de winter, heerlijk is om hier te wonen! Onze kinderen zijn hier opgegroeid en hebben hier hun vrienden. We zijn allemaal verliefd geworden op ons mooie huis met de prachtige vergezichten en natuurlijk op de streek Piemonte. Wij zijn hier helemaal thuis!

Groet, Silvia

 

 

 

2009                                                     2018  (Yara en Joris)               2020

Laurea Joris

 

 

”  Dottore, dottore, dottore del buco del cul, vaffancul vaffancul ! “

Dit zinnetje wordt vaak gezongen bij het afstuderen van Italiaanse studenten. Het kan letterlijk vertaald worden naar”Dokter, dokter, dokter van je kont! Rot op, rot op! ” Er wordt mee bedoeld dat ze heel trots op je afstuderen zijn, maar dat je als afgestudeerde niet naast je schoenen moet gaan lopen!

Emigratie naar Piemonte                         Onze zoon Joris startte na onze emigratie in 2006 als 10-jarig jongetje op de ” scuola elementare” in groep 7, dit is tevens het laatste jaar van de basisschool in Italie. Hij werd elke morgen opgehaald door de schoolbus en in gedachten zie ik hem nog zitten in die gele bus , “mijn grote blonde reus” tussen al die kleinere Italiaanse kinderen. Ter illustratie heb ik hier een foto van het schoolkerstfeest van dat jaar!

Scuole                                                                      Daarna volgde de “scuola media” en de  “scuola superiore” in Acqui Terme. Als je in Italie alles normaal doorloopt ben je 19 jaar als je van de middelbare school afkomt. Het studeren ging hem niet altijd makkelijk af. Joris was nogal een stille en daarom lieten de leerkrachten hem vaak kletsen in de klas, zodat hij de Italiaanse taal beter zou gaan spreken.

Laurea

Op zijn 19de is hij op kamers gegaan in Turijn met 5 andere jongens uit de regio voor een studie aan de “università degli studi di Torino”. Afgelopen zomer kreeg hij te horen dat hij geslaagd was en nu was er half november zijn diploma-uitreiking in Turijn waar wij natuurlijk als “trotse ouders” graag bij wilden zijn. Alleen besliste Joris zelf dat hij hier niet bij aanwezig kon zijn, omdat hij in oktober begonnen is aan een masteropleiding  aan de EAE Business School in Madrid en hij vond het vervelend om nu al lessen te moeten missen.

 

Amici                                                                            Zijn vrienden besloten 3 dagen voor zijn vertrek naar Madrid om een verrassingsfeest te organiseren op Casa Bontà met een eigen versie  van zijn “laurea” . Met een echte lauwerkrans, een diploma, een speech, foto’s en ter afsluiting een pizza-avond! Na de speech zong iedereen: “Dottore, dottore, dottore del buco, vaffancul, vaffancul ! ” 

Als je emigreert hoop je als ouders dat je kinderen zich snel thuis gaan voelen. Ik kan alleen maar zeggen dat dat onze kinderen goed gelukt is. Ze hebben beiden een fijne schooltijd gehad, veel vrienden gemaakt en ze zijn “thuis” in Piemonte ! Hun vriendengroep is inmiddels wel wat uitgewaaierd, maar met belangrijke gebeurtenissen zijn ze er voor elkaar en dat voelt goed.

Yara en Joris zijn inmiddels in veel opzichten Italiaans, maar dan nog wel met dat vleugje Hollandse nuchterheid!

Groet, Silvia

 

 

“Ognissanti”en “Giorno dei Morti” / Allerheiligen en Allerzielen

Zondagmorgen 3 november.

Het is nog vroeg, het weer is grijs en ik loop over de begraafplaats van Cartosio. In al die jaren was ik hier nog nooit geweest, maar ik wilde een foto maken voor mijn blog en besloot op tijd te gaan , in ieder geval voordat de kerk uitging. Ik loop er helemaal alleen, maar ik voel mij op mijn gemak.

Een Italiaanse begraafplaats ziet er anders uit dan een Nederlandse begraafplaats. Het zijn allemaal kleine straatjes met familie kapelletjes en met muren met een soort van laden waar de overleden persoon

ingeschoven wordt. Daarvoor komt een marmeren plaat met naam, datums, foto, bloemen en een lampje. Er zijn ook lege plekken, je weet hier namelijk voor je overlijden al wat jouw plekje gaat worden. Voor mij een gek idee, maar voor deze mensen geeft dit een soort van vertrouwen en rust dat ze bij hun eigen familie worden begraven.

Nu ik hier zo loop moet ik denken aan de eerste begraafplaats die een grote indruk op mij gemaakt heeft, dat was op onze vakantie in 1984 op Corsica. We wilden graag naar het plaatsje Bonifacio, we parkeerde vlakbij de begraafplaats en

 

deze trok onze aandacht. Een indrukwekkende begraafplaats, waar je je 100 jaar terug in de tijd waant. Het is bijna een klein dorpje met een aaneenschakeling van grafhuisjes met familiegraven die terug gaan tot 1800 en verder is het uitzicht over zee vanaf de begraafplaats geweldig mooi.

In Italië heb je ook een paar prachtige begraafplaatsen, die inmiddels wel bezienswaardigheden mogen worden genoemd, zoals de begraafplaats van Genua ( Cimitero Monumentale di Staglieno) en van Milaan ( Cimitero Monumentale di Milano). Deze begraafplaatsen zijn vooral geliefd

bij mensen die houden van beeldhouwkunst en decoratie. Overal tref je wel iets moois aan van kleine grafstenen in het gras, tot prachtige beelden van engelen en treurende mensen tot pompeuze graftombes. Prachtige kunstwerken als eerbetoon aan de doden.

Op “Ognissanti”en “Giorno dei Morti”(1 en 2 november) herdenken de Italianen hun dierbare overledenen door een bezoek aan het kerkhof met vaak daarna een samenzijn met een “pranzo”(lunch). De begraafplaats van Cartosio is vandaag dan ook super netjes en bij bijna ieder graf zijn de lampjes aan en staan er verse bloemen. Geen idee of het altijd zo is, maar mijn gevoel zegt dat de meeste graven

 

regelmatig bezocht worden. Ik loop de begraafplaats af en kijk nog een keer om naar de muur met graven met bloemen en lampjes. Avonds geeft dit een bijzonder effect, al die lichtjes die daar gezamenlijk branden heeft bijna iets wonderlijks.

Groet, Silvia

hoe langer je kijkt hoe meer je er ziet!

 

Wonderlijke “magische”vuurvliegjes !

Elk jaar rond half juni / begin juli is het op agriturismo Casa Bontá de tijd van de vuurvliegjes. Kleine wondertjes die om ons heen dansen!

Dwarrelende lichtjes

De meeste vuurvliegjes leven in bossen en bosranden. Aan het einde van de pizza-avond neem ik onze gasten dan ook mee het pad richting de paardenstal op. Het is donker en stil en eerst lijkt er niets te gebeuren, daar dan verschijnen er plots allemaal kleine lichtjes. Wat een geweldig gezicht, allemaal dwarrelende lichtjes en hoe langer je kijkt hoe meer je er ziet. Echt een “magische”ervaring en een fenomeen wat  uitermate moeilijk in een foto te vangen is.

Tinkerbell

Hebben jullie dat ook? Als ik aan vuurvliegjes denk dan denk ik aan het sprookje van Peter Pan met het elfje Tinkerbell ! Vroeger dachten mensen dat vuurvliegjes elfjes of geesten waren, maar in het kort komt het er op neer dat vuurvliegjes, anders dan hun naam doet vermoeden, eigenlijk kevertjes zijn.De vrouwtjes hebben geen vleugels, zij worden glimwormen genoemd. De mannetjes kunnen vliegen en noemen we vuurvliegjes.

Lichtgevend achterlichaam

Vuurvliegjes produceren licht door een biochemisch proces in hun achterlichaam en om eerlijk te zijn weet ik dan nog niet precies wat er gebeurd, maar dankzij het licht weten mannetjes en vrouwtjes elkaar te vinden en kunnen zij zich voortplanten. Vroeger zag je meer vuurvliegjes dan nu, maar door felle straatverlichting kan het mannetje het geelgroene lichtje van het vrouwtje niet meer onderscheiden van het kunstlicht,waardoor zij elkaar lastiger kunnen vinden en zich slecht voortplanten. Gelukkig hebben we op Casa Bontá niet zoveel last van lichtvervuiling!

In het Italiaans heten vuurvliegjes Lucciola, wat naast glimworm ook prostituee betekent “Zij die de mannetjes lokt met felle lampjes.”

Vuurvliegjes vervelen nooit, het is een sprookje in onze eigen tuin!

Groet, Silvia

Wandelen in Piemonte

Piemonte 

Heerlijk erop uit trekken, de natuur in en natuurlijk mijn fototoestel mee! Ik kan wel zeggen dat ik besmet ben met het wandelvirus. Van wandelen word ik ontspannen en blij !

 

Rifugio Banca

Regelmatig wandel ik vanaf Casa Bontá naar de  Rifugio Banca. Deze hut staat boven op de kam van “onze berg” . De rifugio is het rustpunt van menig wandelaar, fietser of motorcrosser.

 

Wandelen

Onze omgeving is werkelijk prachtig om te voet te verkennen.  Soms ontstaat er spontaan een wandeling met gasten en in het hoogseizoen maken we bijna wekelijks een wandeling langs de rivier met de kinderen (en ouders), waarbij er gezwommen kan worden.

Wild 

Ik zie regelmatig reeën en “sporen” van wilde zwijnen. Toevallig kwam ik van de week  een groep wilde zwijnen tegen, we schrokken zo van elkaar dat ik te laat was met mijn fototoestel. Ja, zo’n ontmoeting is natuurlijk altijd onverwachts!

 

Lente

De eerste tekenen van de lente zijn er alweer , de amandelbomen staan in bloei en de wilde primula’s staan prachtig in de bossen. De boeren hebben hun druivenranken gesnoeid en de velden schoongemaakt.

De laatste jaren zijn de diverse gemeenten van Piemonte bezig om meer en beter bewegwijzerde wandelroutes uit te zetten en dat kunnen wij alleen maar toejuichen.

 

 

Ik ben benieuwd wat voor paden we dit jaar allemaal weer gaan bewandelen!

Groet, Silvia

 

 

 

 

Luxe kamperen

In 2005 kochten wij Casa Uataré, zoals de Italianen ons huis nog steeds noemen. We hadden meteen het idee om grote tenten op ons terrein te plaatsen voor een luxe kampeervakantie.Toen we dit idee met onze “geometra” ( een soort architect ) en de gemeente Cartosio bespraken waren deze niet meteen enthousiast.      Kamperen is in Italie van oudsher een traditie voor de minder bedeelde mens (inmiddels is dit gelukkig wel wat bijgesteld). Een kampeerterrein met krappe plaatsen, overvol, druk en veel lawaaierige gasten, daar zaten ze in Cartosio niet op te wachten en ze zeiden: ” Toeristen gaan naar de kust of naar de bergen, wie wil er nou vakantie vieren in Cartosio? ” Gelukkig hebben wij ze weten te overtuigen dat onze plannen anders waren en dat “onze” kampeerders mensen zouden zijn die respect hebben voor de natuur en de omgeving. Toch heeft het nog 1 1/2 jaar geduurd voordat alle vergunningen rond waren, want in heel Italie hadden ze nog nooit van het concept gehoord. Het woordje “glamping” bestond toen ook nog niet, wij noemden het gewoon luxe kamperen.


Onze eerste tenten kochten we bij een man uit Nijkerk. Hij verhuurde en verkocht grote tenten voor evenementen, hij deed niets aan marketing en had geen showroom. Bij aankomst in Nijkerk bleek dat de tent nog ingepakt was en we hebben de tent daar ter plekke, samen met de eigenaar, opgezet. We begonnen de tent op te zetten op zijn oprit, maar de tent bleek te groot, waardoor we de tent aan de overkant in de wei tussen de koeien hebben opgezet. We vonden de tent prachtig en hebben er meteen 5 besteld!

In 2008 hadden we onze eerste 2 “luxe” tenten staan en ontvingen wij onze eerste gasten. De tenten hadden gas, water, electra en een buitenkeukentje. De bedden waren van elkaar gescheiden door een gordijn en er stond een buitentafel. Voor toilet en douche hadden we ons nieuwe sanitairgebouw achter ons huis. We hadden nog geen website en dat eerste jaar waren onze gasten vooral familie, vrienden en bekenden, maar het gaf ons een idee hoe we het vorm wilden gaan geven. Kerst 2008 was onze website af en kwamen de eerste echte reserveringen binnen.

Glamping is inmiddels een trend die steeds groter en luxer lijkt te worden en er komen steeds meer glampingaccommodaties bij. Wij hebben de afgelopen jaren ook de nodige veranderingen aangebracht en we blijven Casa Bontà vernieuwen. Na al die jaren is het nog steeds onze passie om het gasten naar hun zin te maken en we ontvangen u dan ook graag als gast op Casa Bontà.

Groet, Silvia

Mandfles ( in het Italiaans “Damigiana”)

Wie wel eens op Casa Bontà is geweest kan de grote groene flessen niet zijn ontgaan. Casa Uataré ( de oude benaming van ons huis) is een oude wijnboerderij. Toen we Casa Bontà in 2005 kochten stonden er veel van die grote glazen flessen in de oude schuur en ik was er meteen weg van. Inmiddels staan ze her en der verspreid over ons terrein en zijn een zeer geliefd object voor de fotografen onder ons.

SONY DSC

De Italiaanse benaming van de mandfles is damigiana, vaak is de fles en haar inhoud beschermd door een mand van wilgenhout. De vorm is altijd sferisch met een afgeplatte bodem en een smalle hals. De historie van deze flessen is al erg oud, ze zijn bedoeld voor vergisting van druiven/vruchtensap of om producten in te laten rijpen, zoals olijfolie of basalico-azijn. De inhoud varieert van enkele liters tot wel 50 liter.

De eerste jaren vond ik de flessen regelmatig bij de vuilnisbakken, ze passen namelijk niet in de glasbak! Heel vaak ben ik in de remmen gegaan als ik een grote fles zag staan bij de glasbakken langs de weg en net zo vaak mopperden onze kinderen dat er weer zo’n vieze stinkfles ( ze ruiken vaak wat azijnig ) in de auto mee moest! Sommigen van onze gasten maken er een sport van om de glasbakken af te struinen op zoek naar deze flessen, de een met meer resultaat dan de anderen. Dit jaar was er voor het eerst een antiekzaakje in de buurt die ze te koop aanbood, dus er zijn veel gasten met deze mandflessen naar huis gegaan, hoewel het voor velen nog een uitdaging was om ze in de auto te krijgen!

Ondanks dat ik best veel van deze flessen heb, kunnen er altijd nog meer bij ( ha,ha). Vorige week belde een vriend van onze kinderen. Hij was zijn schuur aan het opruimen en herinnerde zich dat ik ze leuk vond, dus hij vroeg of ik de oude flessen wilde hebben. Graag zelfs, dus Joris op pad gestuurd met onze piaggio. Het resultaat, 8 prachtige flessen met rieten manden! Daar word ik blij van 🙂 !

cof

Ik ben eigenlijk wel benieuwd wie er nog mooie foto’s hebben gemaakt van onze grote mandflessen, ik zou ze graag eens zien!

Groet, Silvia