Alle berichten van admin

Zelfscan

Soms verbaas ik me hoe sommige mensen, laat ik het vriendelijk zeggen, kunnen treuzelen in het verkeer, als wandelaar op de stoep of bij de kassa. Iedereen heeft wel eens het gevoel dat ie bij de verkeerde kassa aansluit en daarom is de zelfscankassa een geweldige uitvinding of toch niet?

Supermarktketen de BENNET  is de grootste supermarkt van Acqui Terme en heeft een geweldig groot assortiment, waar onze gasten erg blij van worden. Sinds een tijdje hebben ze er zelfscankassa’s, een verbetering ten opzichte van de al jaren niet al te vriendelijke kassieres ( een enkele uitzondering daargelaten) , maar je moet wel even de moeite nemen om je te verdiepen in dat zelfscannen.

Het scannen op zich is geen probleem, de kassa leest hardop voor wat de prijs van het artikel is en daarna leg je het artikel op de ijzeren plaat. Maar … o wee, als je voordat je betaald hebt al boodschappen van die plaat afhaalt, dan slaat de kassa op tilt en komt de “hulp-dame”aanrennen!  Heb je groente of fruit gekocht vergeet dan niet het plastic zakje van € 0,02 aan te slaan, want hoe druk deze “hulp-dame “het ook heeft, ze heeft altijd meteen door als ik, geconcentreerd tijdens het scannen, zo’n zakje vergeet aan te slaan. En dan ben je klaar met scannen, je betaald en kan je boodschappen inpakken. Dit alles terwijl de volgende klant ongeduldig staat te trappelen tot jij klaar bent en de vriendelijke kassa elke 10 seconden “haal nu uw boodschappen van de band ” roept ! Ik krijg het er ongemakkelijk warm van, waardoor ik tegenwoordig toch maar weer voor lekker makkelijk kies en bij de kassiere aansluit, gewoon al die boodschappen op de band gooien en afrekenen.

We krijgen van onze gasten vaak hilarische verhalen over het scannen en afrekenen bij de Bennet, want het levert heel veel gestuntel op.

Groet, Silvia

Laurea di Yara ……

 

Laurea di Yara 

Dinsdag 27 maart aan het einde van de middag mochten de ongeveer 40 kersverse bachelorafgestudeerden van de “Università degli Studi di Milano Bicocca” van de marketingfaculteit hun papiertje in ontvangst nemen. Wij ,als trotse ouders samen met een groepje vrienden van Yara, waren hierbij aanwezig.

Na een praatje van de directeur kwam het  officiele gedeelte waarbij de studenten werden opgeroepen voor het ophalen van hun bachelordiploma. Ondanks het ontbreken van een persoonlijke noot was het een erg leuke feestelijke gelegenheid en alle ouders waren natuurlijk allemaal even trots.

Tradities

Italie is een land met veel traditie, het is gebruikelijk om een lauwerkrans te geven aan net afgestudeerden na de diploma-uitreiking. Een lauwerkrans is een cirkelvormige krans gemaakt van in elkaar hakende takken en bladeren van de laurier . In de klassieke oudheid werden lauwerkransen geschonken aan overwinnaars.

Pfffff, tradities … door onze onwetendheid hiervan werden we ruim op tijd door de vrienden van Yara ingelicht om zo’n krans bij ons te hebben en een bos bloemen.  Haar vriendin Marta gaf aan dat de vader de krans moet geven en de moeder de bos bloemen . Vandaar dat de lauwerkrans  niet kon ontbreken bij dit feestje en Yara heeft hem verder heel de dag opgehouden.

Festeggiare

Na de diploma-uitreiking ging iedereen naar het grote plein voor de universiteit om te feesten. Het was heerlijk zonnig en er plopten aardig wat prosecco-flessen open!

Het mag duidelijk zijn dat in Italie elke mogelijke reden wordt aangepakt om uitgebreid te tafelen, dus na de prosecco zijn wij met z’n allen met de metro naar het centrum van Milaan gegaan om bij een gezellig tentje heerlijk te eten. Eerst een aperitivo, daarna antipasto, vervolgens il primo, secondo, dolce.. allerlei pasta, groente, vlees, fruit en taart. Na een gezellige middag en avond zijn Guus en ik afgehaakt en hebben we de jongelui alleen gelaten.

Terugblik

Natuurlijk is iedere ouder trots op zijn kind, maar bij zulke gelegenheden denken we toch even terug aan hoe we hier in 2006 aankwamen en dat onze kinderen voor het eerst naar een Italiaanse school moesten zonder een woord Italiaans te spreken. Het voelde daarom ook heel bijzonder afgelopen dinsdag om te zien hoever Yara is gekomen.

Vriendschap

Trots ook op het groepje vrienden om haar heen, haar vrienden uit Cartosio die er vanaf het begin waren en die nu ook allemaal aanwezig waren op haar diploma-uitreiking.

Yara gaat in september beginnen aan haar masteropleiding, maar dit diploma heeft ze maar mooi op zak.

Groet, Silvia

 

Wandelpad “Lungomare”

Lungomare, betekend “langs de zee” .

Vorige week tijdens een mooie zonnige dag besluiten we om Casa Bontà te laten voor wat het is en een dagje naar zee te rijden naar het leuke plaatsje Varazze.  Het had die nacht gesneeuwd in de bergen, waardoor we bij aankomst een ongewoon uitzicht hadden op de zee, Varazze en de besneeuwde bergtoppen.

 

We starten in de luxe jachthaven van Varazze met een klein ontbijt in de zon en zicht op de grote jachten.

 

 

 

Daarna lopen we via de jachthaven over het strand naar ons doel van deze dag, het wandelpad “lungomare” , een 5 kilometer lang vlak voetgangerspad dat loopt van Varazze naar Cogoleto. Echt een uniek plekje aan de kust, het pad is geheel geplaveid en uitgerust met vele banken op mooie plaatsen en het staat vooral bekend om de rust en de geweldig mooie uitzichten op zee.

 

 

 

Het wandel-en fietspad is gemaakt op de oude spoorwegbedding en loopt net naast de zee. Aan het begin van de route was het nog redelijk druk, maar nadat we een kleine bar zijn gepasseerd ( ongeveer 20 minuten lopen vanaf Varazze) begint het een stuk rustiger te worden en lopen we ontspannen en genietend van alle uitzichten door naar Cogoleto, waar we gepland hebben om te gaan lunchen.

 

De aankomst in het plaatsje Cogoleto vinden wij teleurstellend, de snelweg raast boven langs en de eerste aanblik op het stadje is niet erg uitnodigend. Misschien dat dit in de zomer anders is, maar wij besluiten om terug te lopen naar Varazze.

 

Het was heel leuk om het pad weer terug te lopen, want de uitzichten op zee waren anders en nog steeds spectaculair, hoewel we de terugweg wel iets sneller gelopen hebben omdat we honger hadden.

 

 

Het bar/restaurantje was nog open, we vonden een leuke tafel op het buitenterras en hebben genoten van een heerlijke lunch in het zonnetje voordat we via het strand en de jachthaven weer naar de auto en huiswaarts keerden naar Piemonte.

Het blijft genieten zo’n dagje aan zee.

Natale con I tuoi, Capodanno con chi vuoi …

Natale con I tuoi, Capodanno con chi vuoi

Wat kan ik toch genieten van de kerstperiode!

Het liefst met wat sneeuw, maar ja…. dat hadden we net 2 weken van tevoren al gehad! Guus vindt dat ik deze periode een beetje doorsla in mijn sentiment ,maar ik vind het allemaal heerlijk! Kinderen thuis van de universiteit, huis versierd met kerstlichtjes, houtkachel aan, kerstfilms kijken , kaarsen aan, boeken lezen, wandelen met Diaz, lekker eten en drinken met familie en goede vrienden, luieren op de bank, luisteren naar de top 2000 en langzaam op weg naar de laatste dag van het jaar.

Kerst

Kerst is voor de Italianen een van de belangrijkste feesten van het jaar. De feestelijkheden vallen op kerstavond en eerste kerstdag en de Italianen brengen deze dagen door met de complete familie . Ook de vrienden van onze kinderen die, net als zijzelf, ergens studeren of inmiddels werken komen in deze dagen terug naar Cartosio om de feestdagen door te brengen en onze kinderen genieten echt van het samenzijn met hun vrienden. De kerstmis bijwonen, ‘Presepi’ bezoeken (kerststallen) en gezellig eten met de hele familie zijn de belangrijkste kerstactiviteiten. Wij hebben het inmiddels opgegeven om Yara en Joris deze 2 dagen thuis te hebben, want op kerstavond hebben ze vaak iets met hun vrienden en op 1ste kerstdag organiseren beide “schoonfamilies” een kerstdiner met familie, vrienden en cadeautjes .

Op kerstavond heb ik , onder protest van Guus, heerlijk op de bank met tissues “all you need is love” gekeken en 1ste kerstdag hebben we samen ( dit jaar een beetje grieperig) thuis doorgebracht.

Santo Stefano

Tweede kerstdag kennen ze in Italie niet echt. Ze noemen het “Santo Stefano” en is vooral een dag om bij te komen van de kerst en de restjes op te eten, de meeste mensen zijn nog vrij en de winkels zijn gewoon gesloten .
Dus plannen wij sinds een paar jaar een gezellige dag met familie en vrienden op 2de kerstdag, we beginnen om 12.00 uur met de “pranzo” en rond een uur of 20.00 uur vertrekt iedereen weer naar huis. Dit jaar hadden we weer een gezellige groep eters en daarnaast hebben we met z’n allen het kerstdobbelspel gespeeld … voor de niet-Nederlanders onder ons een aparte ervaring, maar wat hebben we een lol gehad.

Natale con I tuoi, Capodanno con chi vuoi, zo luidt een bekend Italiaans gezegde; Kerstmis met je familie, Oud en Nieuw met wie je wilt.

En nu zijn we bijna aan het einde van het jaar……
Een mooi jaar, waarin we weer veel leuke, nieuwe,terugkomende en bijzondere gasten hebben ontmoet.
2018 wordt ons lustrum jaar, we openen voor de 10de keer onze deuren. Reden genoeg om er weer een bijzonder jaar van te maken.

Lieve groet,

Guus, Silvia, Yara, Kilian, Joris en Lara

Voetbal

Voetbal
Gisterenavond met verbazing gezien dat Italie uitgeschakeld werd , door Zweden, voor het WK Voetbal 2018 in Rusland. Voor het eerst in 60 jaar zijn de Italianen er niet bij op een WK, voor velen in Italie een drama en het land was vandaag in diepe rouw!

Casa Bontà
Het deed mij denken aan een verhaal wat ik regelmatig tijdens een borrel of eetavond bij Casa Bontà aan onze gasten vertel, een verhaal over onze zoon Joris die in 2006 als 10-jarige jongen ging voetballen bij een voetbalclub in Acqui Terme. Deze club “la Sorgente” heeft dezelfde clubkleuren als het Zweedse elftal, maar dat is puur toeval  !

La Sorgente
Begin november 2006 begon Joris met voetballen bij La Sorgente. Hij moest 2 x in de week trainen van half 6 tot half 8 en daarna omkleden, douchen en naar huis. Joris kwam altijd als een van de eersten uit de kleedkamers, maar hup,hup … jas aan, capuchon over zijn natte haren en naar huis. Na een paar keer had ik in de gaten dat de andere moeders ons wat vreemd aankeken als we wegliepen, dus ik vroeg Joris in de auto: “ Joris, wij doen iets anders dan de Italianen, waarom ben jij altijd als eerste klaar met douchen en omkleden” ? Joris zei: “ Mam, ze hebben allemaal een badjas en een fohn” ! Ik reageerde verbaasd en zei: “ Een fohn !! Joris, we gaan ons uiterste best doen om te integreren, maar een fohn komt er echt niet! “

Nat haar
Ik kan er nog steeds hartelijk om lachen…de badjas is er wel gekomen, maar niet de fohn! Inmiddels weet ik dat de Italianen het raar vinden als je met nat haar naar buiten gaat, zowel in de zomer als in de winter, want ze zijn er van overtuigd dat je daar ziek van kan worden.

Voor de Italianen heel normaal, maar voor ons een klein cultuurverschilletje! Maar… elke keer weer als ik het Italiaanse voetbalteam het veld op zie rennen met hun wapperende haren en mooie kapsels dan moet ik denken dat deze voetballers, als jonge jongens, ook een fohn in hun tas hadden.

IJsland
Voor welk land gaan we deze zomer juichen tijdens het WK nu “ Oranje “ en de “ Azzurri “ er definitief niet bij zijn? IJsland misschien?

Groet, Silvia

DINO

Een bijzonder persoon…

Vanmorgen ging ik naar de bakker voor de broodbestelling. Buiten bij de bakker staat een mededelingenbord waar mededelingen zoals dorpsfeesten,overleden personen ed worden aangekondigd. Eigenlijk kijk ik altijd maar met een half oog naar dit bord, maar vanmorgen viel mijn oog meteen op het overlijdensbericht van “Giuseppe Poggio”( Dino ).

2005

Wij leerden Dino kennen in april/mei 2005 , toen wij op zoek waren naar een huis en met de makelaar “zijn” huis kwamen bekijken. Dino was een nog redelijk fitte man van 79 jaar, altijd in gezelschap van zijn kleine hondje. Dino had zijn huis “Uataré” al 10 jaar eerder verkocht aan Zwitsers, maar toch was hij er nog elke dag om voor het onderhoud van het terrein en huis te zorgen, voor zijn poezen, zijn groentetuin en zijn kippen en konijnen die hij nog steeds in de schuur hield. Dino was geboren op “Uataré “ en was altijd als vrijgezel bij zijn ouders blijven wonen. Na het overlijden van zijn ouders is hij rond zijn 65ste jaar “eindelijk” getrouwd met een vrouw die niet op Uataré wilde wonen, waarna hij het huis verkocht.

Toen wij ons huis betrokken in de zomer van 2005 zagen wij Dino regelmatig. Wij dachten dat ons huis leeg opgeleverd werd, maar dit bleek een illusie, buiten alle meubelen bleek het hele huis vol te staan met heel veel oude rotzooi van bedden tot wekpotten, oude kleding en oude administratie. Hetgeen wat nog mooi was werd meteen door Dino meegenomen, inclusief een oude fiat 500, die al jaren op het terrein stond (verscholen onder bramenstruiken) en waarvan de Zwitsers beloofd hadden dat die bleef staan .
Op een dag stond onze parkeerplaats vol met rotzooi uit het huis en we vroegen aan Dino waar we dit weg konden brengen. Geen probleem, hij zou het regelen. Toen we thuiskwamen na een bezoekje aan de rivier, zagen we dat de helft van ons afval al opgehaald was, maar later hadden we in de gaten dat het niet opgehaald was maar dat Dino het in een ravijntje had gegooid. Guus was vreselijk boos op hem en heeft nog geprobeerd het afval uit het ravijn te halen, maar alles lag te diep.

Uniek

In de loop van de jaren kwam Dino regelmatig langs. We hadden wel in de gaten dat hij alleen maar kwam als er iets te halen viel, waren het geen spullen dan waren het wel de kersen , vijgen, appels, peren of noten die rijp waren. We kwamen er achter dat hij de wijnrechten van zijn huis al voor de verkoop verkocht had, zonder z’n oude wijnstokken weggehaald te hebben, maar … op een of andere manier waren we ook wel gecharmeerd van de oude baas.
Op een keer, toen hij al 85 jaar was, kwam hij met zijn zwager langs om jonge kersenboompjes uit te steken voor zijn eigen tuin. Of die keer dat hij langskwam om te proberen aan ons zijn oude wijnveld te verkopen. De keren dat ik hem morgens bij de bakker aantrof had hij altijd tijd voor een praatje. Zijn verdriet om het overlijden van zijn vrouw en later zijn zwager, hij raakte er niet over uitgepraat! Dino was uniek en het was bijzonder om hem te hebben mogen kennen.

De laatste jaren zat Dino in het bejaardenhuis in Ponzone, hij is 91 jaar geworden en gisteren in Cartosio begraven.

Kapper

“Parrucchiere”

Italianen staan bekent om hun mooie mensen met modische kapsels. We hebben dan ook regelmatig op Casa Bontá vrouwlijke gasten die een bezoekje brengen aan een Italiaanse kapper, een “parrucchiere, en die thuiskomen met een modische coupe !

“Onze eerste kapperservaring in Piemonte”

Onze eerste ervaring met een Italiaanse kapper was er trouwens meteen een om nooit meer te vergeten! We kwamen in september 2006 in Cartosio / Piemonte / Italia wonen en in oktober waren onze 2 kinderen toch echt aan een kappersbezoekje toe!
Op zaterdagmiddag gingen we in Acqui Terme op zoek naar een kapsalon. De eerste kapsalon die we vonden was een moderne kapsalon met 2 zeer aardige jonge mannen, die tot onze verbazing ook nog Engels spraken, maar die op de drukke zaterdag natuurlijk geen tijd voor ons hadden. Wij waren zo eigenwijs om verder te zoeken, zeker omdat Joris zijn lange haren echt niet meer konden. Vrij snel vonden we een kapsalon waar ze tijd voor ons hadden, Guus bleef bij de kinderen terwijl ik in Acqui Terme nog wat boodschappen ging doen, want wat kon er mis gaan! Na een uurtje ging ik terug en vond ze op een terrasje vlakbij de kapsalon en ik verbaasde mij erover dat Joris zijn lange haren nog had, maar toen ik Yara zag schrok ik toch even … haar lange blonde haren waren verdwenen en zij had een kort geknipt kopje, wat haar trouwens niet misstond, maar wat absoluut niet de bedoeling was geweest!
“Puntjes bijknippen”bleek toch lastig uit te leggen in het Italiaans en voordat Guus het door had gehad waren Yara’s lange lokken al afgeknipt! De enige foto die ik er nog van terug kon vinden, was deze waar ze samen met haar nicht Anne opstaat( Yara rechts, Anne links).
Joris hebben we maar niet meer door deze dames laten knippen en meteen een afspraak gemaakt bij de eerste kapper die we tegen gekomen waren 🙂 en een van deze 2 mannen, Pasquale, is na 10 jaar nog steeds onze vaste kapper!

“Barbiere”

Toch hebben we ook af en toe een mannelijke gast die het leuk vindt om een kijkje te nemen in een Italiaanse kapsalon, maar het liefst bij een “barbiere”, hier wordt je haar geknipt en je baard geschoren met een scherp mesje. Een echte “ouderwetse”kapper is Mario Izzo in Acqui Terme, de foto spreekt voor zich …

Groet, Silvia

Slowfoodpassagiata Strevi

Slowfood Piemonte


In de loop der jaren hebben we vele dorpsfeesten en evenementen bezocht in Piemonte, maar een van mijn meest favoriete evenementen is zonder twijfel de slowfoodpassagiata in het dorpje Strevi. Deze wordt elk jaar gehouden op de eerste zondag van juni ( week 23 ), dit jaar al voor de 16de keer. De passagiata wordt gehouden in Valle Bagnario, een mooi stukje Strevi vol met wijngaarden.

Wandelen
Genietend van mooie uitzichten en de prachtig groene natuur wandelen we met alle deelnemers door de wijngaarden van wijnboerderij naar wijnboerderij. Een culinaire belevenis, want bij elke wijnboer krijgen we hun wijnen te drinken en krijgen we wat te eten. Elke wijnboer heeft zijn eigen geschiedenis/verhaal en vindt het leuk om de gasten wat te laten zien van hun bedrijf en te laten proeven van hun wijnen.

/>

Passito
Valle Bagnario is bekend om zijn moscato passito, een natuurlijk zoete wijn van (half)ingedroogde druiven met een hoog suikergehalte, smaakt erg naar rozijnen, een heerlijke natafelwijn, licht, maar evengoed 14,5 vol% !

Dagje genieten
We beginnen aan het einde van de ochtend en eindigen om een uur of 5 in de middag. Ondanks dat het geen lange wandeling is kan het nog best aardig vermoeiend zijn, zeker na een aantal glazen wijn. We eindigen bij Marengo, waar ze elk jaar live muziek hebben en waar een dansje mag worden gemaakt!

Het voelt als een feestje … wijn, lekker eten, gezelligheid, muziek, prachtige wijngaarden en goed gezelschap!

Groet, Silvia