Een bijzonder persoon…

Vanmorgen ging ik naar de bakker voor de broodbestelling. Buiten bij de bakker staat een mededelingenbord waar mededelingen zoals dorpsfeesten,overleden personen ed worden aangekondigd. Eigenlijk kijk ik altijd maar met een half oog naar dit bord, maar vanmorgen viel mijn oog meteen op het overlijdensbericht van “Giuseppe Poggio”( Dino ).

2005

Wij leerden Dino kennen in april/mei 2005 , toen wij op zoek waren naar een huis en met de makelaar “zijn” huis kwamen bekijken. Dino was een nog redelijk fitte man van 79 jaar, altijd in gezelschap van zijn kleine hondje. Dino had zijn huis “Uataré” al 10 jaar eerder verkocht aan Zwitsers, maar toch was hij er nog elke dag om voor het onderhoud van het terrein en huis te zorgen, voor zijn poezen, zijn groentetuin en zijn kippen en konijnen die hij nog steeds in de schuur hield. Dino was geboren op “Uataré “ en was altijd als vrijgezel bij zijn ouders blijven wonen. Na het overlijden van zijn ouders is hij rond zijn 65ste jaar “eindelijk” getrouwd met een vrouw die niet op Uataré wilde wonen, waarna hij het huis verkocht.

Toen wij ons huis betrokken in de zomer van 2005 zagen wij Dino regelmatig. Wij dachten dat ons huis leeg opgeleverd werd, maar dit bleek een illusie, buiten alle meubelen bleek het hele huis vol te staan met heel veel oude rotzooi van bedden tot wekpotten, oude kleding en oude administratie. Hetgeen wat nog mooi was werd meteen door Dino meegenomen, inclusief een oude fiat 500, die al jaren op het terrein stond (verscholen onder bramenstruiken) en waarvan de Zwitsers beloofd hadden dat die bleef staan .
Op een dag stond onze parkeerplaats vol met rotzooi uit het huis en we vroegen aan Dino waar we dit weg konden brengen. Geen probleem, hij zou het regelen. Toen we thuiskwamen na een bezoekje aan de rivier, zagen we dat de helft van ons afval al opgehaald was, maar later hadden we in de gaten dat het niet opgehaald was maar dat Dino het in een ravijntje had gegooid. Guus was vreselijk boos op hem en heeft nog geprobeerd het afval uit het ravijn te halen, maar alles lag te diep.

Uniek

In de loop van de jaren kwam Dino regelmatig langs. We hadden wel in de gaten dat hij alleen maar kwam als er iets te halen viel, waren het geen spullen dan waren het wel de kersen , vijgen, appels, peren of noten die rijp waren. We kwamen er achter dat hij de wijnrechten van zijn huis al voor de verkoop verkocht had, zonder z’n oude wijnstokken weggehaald te hebben, maar … op een of andere manier waren we ook wel gecharmeerd van de oude baas.
Op een keer, toen hij al 85 jaar was, kwam hij met zijn zwager langs om jonge kersenboompjes uit te steken voor zijn eigen tuin. Of die keer dat hij langskwam om te proberen aan ons zijn oude wijnveld te verkopen. De keren dat ik hem morgens bij de bakker aantrof had hij altijd tijd voor een praatje. Zijn verdriet om het overlijden van zijn vrouw en later zijn zwager, hij raakte er niet over uitgepraat! Dino was uniek en het was bijzonder om hem te hebben mogen kennen.

De laatste jaren zat Dino in het bejaardenhuis in Ponzone, hij is 91 jaar geworden en gisteren in Cartosio begraven.